|
هفتم دی ماه 1388
12/28/2009
در تمام طول راه رادیو محلی آلمان روشن بود که هر چند شهر یک بار باید عوضش می کردی و رادیوی دیگری پیدا می کردی که خش خشی نباشه. تمام رادیوها در تمام اخبارهای یک ساعت یک بارشون در سرخط اخبار اعلام کردند که در ایران خونین ترین و پر درگیری ترین روز بعد از انتخابات بوده و اینکه حداقل ۵ نفر کشته شده اند و اینکه پلیس با گاز اشک آور و اسپری فلفل و شلیک مستقیم به مردم حمله کرده و اینکه دامنه درگیری ها در تهران نجف آباد و اصفهان خیلی گسترده بوده. هر بار مامان سیتا نگاه نگرانی به من می کنه. یکی دو بار می پرسه که آیا ممکنه که خانواده منهم توی تظاهرات شرکت کرده باشند و آیا جای نگرانی هست یا نه... نمی دونم چی باید جواب بدم. امیدوارم که جایی برای نگرانی نباشه. اما آدم چه می دونه. تا وقتی که می رسم خونه و زنگ می زنم و بعد از هزار بار شماره گرفتن موبایل خواهرم جواب می ده و می بینم که همه سالم هستند و در یک مورد حتی خطر از بیخ گوششون گذشته نفسی می کشم تا دفعه بعد. عکسها را می بینم با بغض. با ناباوری. با حیرت. یاد تمام کلاسهای دینی و تاریخ و قصه عاشورا و تاسوعا می افتم. اینها کی هستند که بر مملکت من حاکمند که هیچ هیچ نمی فهمند؟! 6:37 PM نوشا - 3 نظر
ششم دی ماه 1388
12/27/2009
به شب قبل از کریسمس (شب ۲۳ دسامبر) در آلمان می گویند شب مقدس و این شبی هست که خانواده دور هم جمع می شوند و کادوهاشان را زیر درخت کاج کریسمس می گذارند. هر چه که تزئینات درخت کریسمس بیشتر باشه و کادوهای زیرش پر بار تر باشه اون شب شب خاطره انگیز تری می شه. رادیو موزیک مخصوص کریسمس پخش می کنه که به گوش ماها طبیعتا خیلی آشنا نیست اما ملودی خیلی روانی داره و یک جورایی آدم را یاد آهنگ های نوارهای دوران بچگی می اندازه. هوا که تاریک می شه کلی شمع روشن می کنند و تزئینات درخت کریسمس هم برق برق می زنه و می نشینند دور هم به همدیگه کادو دادن. این به اون کادو می ده اون به این کادو می ده... هر بار که یک کادوی جدید می گیری یک انرژی مثبت می گیری و هر بار که به کسی کادو می دی و کادوش را باز می کنه از دیدن برق چشمهاش و خوشحالیش خودت هم کلی خوشحال می شی و در نهایت وقتی که همه کادوهاشان را باز کرده اند و هر کسی برای خودش یک عالمه چیز جمع کرده می دونی که همه زحمتی که کشیدی و روزهایی که دنبال کادو دویدی نتیجه ای هم داده و اونم اینکه کلی آدم را خوشحال کردی. بعدش نوبت شام می رسه که معمولا یک منوی کامل شامل پیش غذا و غذای اصلی و دسر هست که معمولا غذای مفصلی است نسبت به سایر غذاهای آلمانی. تقریبا همه شب سر میز شام طی می شه مثلا از ۷ شب تا ۱۰ یا ۱۱ که البته آلمانها از این نظر عمری به پای فرانسویها نمی رسند. روز اول کریسمس همه بهترین لباسهاشون را می پوشند. به هم کریسمس مبارک می گن. ساعت ۱۰ یا ۱۱ می نشینند سر میز صبحانه و می خورند و گپ می زنند. صبحانه خوران تا حدود ۱ طول می کشه. بعد همه شال و کلاه می کنند توی این هوای سرد برن هواخوری که از خونه بیرون رفته باشند. حدود یک ساعتی می رن قدم می زنن. حدود ساعت ۳ موقع قهوه و کیک عصرانه است و آلمانها همه یک پا استاد هستند در زمینه کیک خامه ای درست کردن و بیسکویتهای کریسمسی پختن. یعنی اکثر چیزهایی که روی میز چیده می شه دستپخت خانگی هست. مراسم عصرانه خوری هم حدود یکی دو ساعت طول می کشه به خوردن و گپ زدن و خاطرات اون زمانها را تعریف کردن و … بعد از ساعت ۵ کسی که مسئول شام هست می ره توی آشپزخونه و مشغول غذا پختن می شه که برای ۷ شام آماده بشه. غذا همیشه شامل ۳ قسمت پیش غذا، غذای اصلی و دسر هست. خلاصه دوباره ساعت ۷ شب می نشینی سر میز شام و تا حدود ۱۰ یا ۱۱ می خوری و می خوری و گوش می کنی. خلاصه مقایسه که می کنی می بینی با ایران خیلی هم فرقی نمی کنه. چون اینجا هم همیشه در حال خوردن هستند. اما اینجا متاسفانه از پذیرائی با میوه و آجیل و چیزهای سالم خبری نیست. همش شکلات و کیک و دسر و … روز آخر وقتی که خیلی جو خانوادگی گرفتت یک چیزی مثل مار می افته توی گلوت و می خوره گلوت را. فقط به این فکر می کنی که ۵ نوروز گذشته را بدون خانواده ات بودی. به این فکر می کنی که از خانواده ات نه ۵۰۰ کیلومتر که ۵۰۰۰ کیلومتر دوری و حالت گرفته می شه و گرفته می شه و گرفته می شه. 12:37 AM نوشا - 2 نظر
سی ام آذر ماه 1388
12/21/2009
تازه بعد از انتخابات بود که فهمیده بودم اصولا آیت الله العظمی با آیت الله معمولی فرق می کنه و اینکه در ایران کلا ۶ نفر آیت الله العظمی وجود داشت که الان شده اند ۵ تا... یاد بچگی هام می افتادم همیشه از آقای منتظری. صبح های جمعه خونه مامان بزرگ تلویزیون پیش از ظهر (یا شاید هم بعد از ظهر) سخنرانی آقای منتظری را نشون می داد و ما هم در حال بازی و شیطنت یک چیزهایی به گوشمون می خورد... من همیشه لهجه نجف آبادی را به همین خاطر دوست داشتم چون یک بخشی از بچگی های من بود شاید. بعدها وقتی دیگه آیت الله منتظری قائم مقام رهبری نبود دیگه کسی هم خونه مادربزرگه اون ساعت پای سخنرانی ای نمی نشست. رسانه های آلمان اخبار فوت و خاکسپاری را خیلی مفصل پوشش دادند. ٬دی ولت٬ تیتر زده بودند ضایعه بزرگ برای جنبش سبز ایران و ٬اشپیگل آنلاین٬ تیتر زده بود بزرگترین منتقد جمهوری اسلامی از دنیا رفت. روز خاکسپاری در تقریبا همه وبسایتهای خبری آلمان عکسهای تشییع جنازه به قول آنها صدها هزار نفری آیت الله منتظری بود. اخبار تلویزیون هم تقریبا مشروح گزارشات تظاهرات ها و خاکسپاری و زندگینامه آیت الله العظمی بود. فکر می کنم چه خوب که این روزهای بعد از انتخابات باعث شد که آدم یک بار دیگه این آدم بزرگ را بشناسه. شب یلدا شب یلدا را هم امسال پیشواز رفتم و به جای دوشنبه یکشنبه گرفتم. از خیل کسانی که دلم می خواست پیشم باشند فقط دو نفر آمدند و بقیه پشت برف و سرماخوردگی و هوای خیلی سرد و مهمونیهای دیگه موندند. اما آمدن همون دو نفر هم غنیمت بود. البته یک جورایی تمام شب به بحث اوضاع ایران و آیت الله منتظری طی شد. آخر شب برادر بزرگه برام اس ام اس زده بود که: تو خوشگل ترین، خوشتیپ ترین، با کلاس ترین و باحال ترین آدم روی زمینی. (اینم هندونه شب یلدا بذار زیر بغلت) یلدات مبارک، خوش باشی. خلاصه از این پیامک اصفهانی هم کلی خنده فرمودیم و شب یلدامون مفرح شد. هوای سرد یا خیلی سرد اینجا یکی دو هفته پیش که هوا ۴ و۵ درجه شده بود بیرون که می رفتی هوا کمی سرد بود و آدم فکر می کرد وای کم کم داره سرد می شه ها. بعدش یک دفعه هوا برفی و کولاکی شد و رسید به منفی ۱۸... دیروز که می آمدم بیرون فکر کردم هوا گرمه ها!!!همش منفی ۲... یعنی آدمیزاد همیشه بهتره که به مرگ گرفته بشه که به تب راضی بشه. وقتی همون اول کار بشه منفی ۱۸ و بعدش بشه منفی ۲ آدم می گه هوا گرم و خوبه ها! آخر سال امروز آخرین روز کاریه. فردا شب کریسمس آلمانی شروع می شه و بعدش دو روز تعطیلات کریسمسه. ۵ روز این وسط باقی می مونه تا تحویل سال نو که ۱ ژانویه هست که این ۵ روز را باید مرخصی بگیریم چون شرکت تعطیله و خلاصه چند روزی در تعطیلات هستیم. اینجا کریسمس را بیشتر با خانواده جشن می گیرند و سال تحویل را با دوستانشون. اگر فرصت شد بیشتر در مورد جشن می نویسم. پی نوشت: به دلایل کاملا اصفهانی (پولی شدن سیستم قبلی) سیستم کامنت ها از هالوسکن به بلاگر منتقل شد و هنوز کامنت های قبلی را منتقل نکرده ام. به همین دلیل کامنت های قبلی تا اطلاع ثانوی قابل مشاهده نیستند. 1:27 PM نوشا - 4 نظر
بیست و چهارم آذر ماه 1388
12/15/2009
چند روز پیشها نامزدی برادرم بود. من اینجا سرکار بودم و برادر کوچیکه از صبح در تدارک بود. صبح کله سحر آنلاین شده بود. می گفت امشب پخش زنده داریمااا... کامپیوتر را آورده بود توی سالن و از صبح تست می کردیم که تصویر بگیریم. من باید کار می کردم و توی لینوکس تصویر نداشتم. اما خوبیش این بود که لحظه به لحظه در جریان بودم. لیست مهمونها از برادر کوچیکه لیست مهمونها را می گیرم. دونه دونه سرشمار می کنم. دائی فلانی؟ عمو فلانی؟ سر یکی از دائی ها برادرم می گه نه با اونا فعلا روابط شکرآبه. تعجب می کنم که چرا من نمی دونستم؟ می گه سر عقد دخترشون تا ما اومدیم برسیم خیلی دیر شد دیگه اونا هم گیر دادن و خلاصه شکرآب شد. یادم میاد که در مورد عقد پشت تلفن از مامان پرسیده بودم چطور بود... خیلی با میلی جواب داده بود نه خیلی جالب نبود. ما هم که اونقدر دیر رسیدیم... منهم فکر کرده بودم خیلی جالب نبود بر می گرده به اونکه عقد و عروسی های این دایی خاص خیلی ح.زب ال.لهی هست. به برادرم می گم یک جمله کلیدی از دعوا را برام بگو. می گه من که می دونی کلا اینجور چیزا رو از این گوش می شنوم از اون یکی در می کنم. اما چون اصرار می کنی: horri peridan too delemoon. من از این طرف از خنده روده بر می شم. یعنی اصلا لازم نیست که ریز ماجرا را بدونم. همین یک جمله انگار کل ماجرا را برام کاملا واقعی کرد. هنوزم که هنوزه بهش فکر می کنم نیشم تا بناگوش باز می شه. روح ساعت کار من کم کم به پایان می رسه و طبقه پایین شرکت هم جشن آخر ساله. بچه ها کم کم می رن پایین و من نشسته ام پای کامپیوتر. تصویر میاد و برادرم یک دور وب کم را می چرخونه که همه زوایا و مهمونها را داشته باشم. بعد حدود یک ساعت همینجوری نگاه می کنم. فقط بی صدا بود. می دیدم که یک دسته آدم بلند می شوند می رقصند. بعد از چند دقیقه متلاشی می شوند. بعد دوباره و دوباره و دوباره... عروس را برانداز می کنم. برادرم را در قامت دامادی برانداز می کنم خواهرم. همه مهمانها که ۹۹ درصدشون را می شناسم. مامان و بابا هر از گاهی از جلو تصویر رد می شوند و می شه دید که حسابی مشغول تدارکات هستند. غیر از برادر کوچیکه ام کسی از وجود من خبر نداره و من یک جورایی احساس روح بهم دست می ده. چون من همه را می بینم بدون صدا و هیچ کس منو نمی بینه :) برادرم بعدا برای همه تعریف کرده بود که منهم حضور داشته ام. یک جایی تصویر قطع شد و من هم به مهمانی کسل کننده آخر سال پیوستم. هدیه کریسمس بعد از یک شب بیخوابی بالاخره تسلیم می شم و سر از مطب دکتر در می آورم. کارت بیمه ام را می دهم و منتظر می مونم که صدا زده بشم. اسم خودم را می شنوم و می روم به سمت دفتر منشی. دوباره یک نفر اسمم را صدا می زنه و می بینم که خانم دکتر هست. بار اولم بود اونجا بودم و نمی شناختمش. خانم دکتره خیلی بامزه بود و یه جورایی خیلی شنگول بود. از این مدل آدمها که همش می خندند. دید که من هاج و واج نگاه می کنم که کی داره منو صدا می زنه با خنده گفت من پشت لیوان قهوه ام قایم شده بودم منو ندیدید. رفتیم داخل اتاق معاینه و توضیح دادم که چند روزه که سرما خورده ام و دو سه روزی هم اصلا صدا نداشتم و سینوسهام کلید کرده اند و ... بعد از یک کمی معاینات معمول گفت که برام آنتی بیوتیک می نویسه که من کلی تعجب کردم چون اینجا معمولا به این سادگی آنتی بیوتیک نمی نویسند و بعد دوباره غش غش خندید و گفت عوضش الان دیگه براتون آخر هفته شد. براتون تا آخر هفته مرخصی نوشتم. سه شنبه بود تازه! خندید و گفت اینم کادوی کریسمس من به شما. 12:53 PM نوشا - 0 نظر
شانزدهم آذر ماه 1388
12/07/2009
گنجشک لالا ساعت ۷ و نیم شب پدر و مادرها بسیج می شوند که بچه ها را بخوابانند. هر کسی مسوولیت یکی دو تا بچه را به عهده می گیره و می روند به سمت طبقه بالا که محل خواب بچه هاست. از طبقه بالا صدای گریه بچه های کوچکتر میاد که به وضوح خیلی هم از خوابیدن این موقع شب خوشحال نیستند. به سیتا می گم توی ایران ما اصلا از اینجور عادتها نداریم. بچه ها معمولا اونقدر بازی می کنند تا یک گوشه غش کنند از خستگی. می گم توی ایران همیشه آدم می شنوه که توی اروپا مردم بچه هاشون ساعت ۸ شب می رن توی رختخواب... اما اینطور که پیداست آنچنان هم راحت و بدون کلنجار طی نمی شه این رفتن به رختخواب. بعد از چند دقیقه چند تا از بچه ها دیگه صداشون نمی یاد. یکی از مامان ها آمده پایین. یکی از بابا ها بدو بدو میاد پایین و به خانمش می گه خرگوش دخترک نمی دونی کجاست؟ بدون خرگوشش که خوابش نمی بره. خانمش به تکاپو می افته که خرگوش بنفش دخترش را پیدا کنه. تعریف می کنه که اگه این خرگوش گم بشه آسمون به زمین میاد. اون یکی بابا با پسرش میاد و یک کتاب دستشه و با مامان بچه چونه می زنه که ۵ دقیقه یا ۱۰ دقیقه کتاب بخونه برای پسرش تا خوابش ببره. خانمش اول می گه بدون کتاب هم امشب می تونه بخوابه اما آخرش سر ۵ دقیقه توافق می کنند. نیکلاوس از اونجایی که همه مشغول خواب کردن بچه ها هستند من و سیتا ماموریت پیدا کرده ایم که وسایل شام را آماده کنیم. چند دقیقه می گذره و من دارم توی ذهنم خاطرات بچگی را مرور می کنم. یک دفعه می بینم دو تا مامان ها با ۵ تا بچه قد و نیم قد به ردیف از پله ها پایین میان. مامان یکی شون بینشون دستمال نم دار پخش می کنه و بچه ها با جدیت شروع می کنند به تمیز کردن کفش ها و چکمه هاشون. من با خودم فکر می کنم اینا دیگه چقدر منظم هستند که هر شب قبل از خواب کفش تمیز می کنند. سیتا توضیح می ده که فردا روز نیکلاوس هست. بچه ها معمولا کفش هاشون را می گذارن دم در و نیکلاوس توی کفش شون کادو یا شکلات می گذاره و بچه ها برای همین الان کفششون را تمیز می کنند. چشمهای همشون آنچنان برقی می زنه که من به جای مامان باباهاشون دلم غش می ره. نصف شب که می شه مامان ها بلند می شوند و نقش نیکلاوس را بازی می کنند. تو و روی کفش های بچه ها پر از کادو و بابا نوئل های شکلاتی می شه. منظره با مزه ایه. یک عالمه کفش بچگونه پر از کادو های کوچک و شکلات و ... نامه فردا صبح کله سحر صدای شادی بچه ها خونه را بر می داره. یکی از مامان ها برای من توضیح می ده که نیکلاوس در واقع میاد که نامه های بچه ها را ببره و به بابا نوئل بده که برای کریسمس کادوهای مورد علاقه شون را تهیه کنه. سیتا می پرسه بچه ها هنوز به بابا نوئل اعتقاد دارند؟ خانمه می گه آره و تعریف می کنه که دخترش توی خونه یک نامه گذاشته برای نیکلاوس که بدونه که اونها شب را خونه نیستند و کفشهاشون را توی خانه ای که مهمانشون هستند دم در می گذارند. خلاصه دنیای بچگی اینها هم دنیای با مزه ایست. اولین چالش بزرگ زندگیشون معمولا موقعی هست که می فهمند بابا نوئلی در کار نیست و در اصل مامان باباهاشون بوده اند که همیشه نامه ها را می خوانده اند. سفیر فرهنگی یک جورهایی تمام ادامه شب را به سوالات کنجکاوانه در مورد ایران جواب می دهم. اینکه ایرانی درسته یا پرشین؟ اینکه خانواده ام در جریانات اخیر که خدای نکرده مشکلی براشون پیش نیامده. اینکه آیا حتما زنها باید روسری سرشون کنن؟ اینکه آیا تصویری که از جنبش سبز در اینجا نشون داده می شه مطابق واقعیتی که من از ایران می شناسم هست یا نه. آیا در ایران دیسـکو و نایـت کلـوب هم وجود داره یا نه. آیا مشـروبات الـکلی واقعا قدغن هستند؟ آیا آدم واقعا در هتل هم اجازه نوشیدن الـکل را نداره؟ عروسی هم در لباس سفیده مثل اینجا؟ آیا من هم مشروبات الکلی می خورم؟ آیا من هم گوشت خوک می خورم؟ آیا گوشت خوک اصولا وجود داره توی ایران؟ توی ایران معمولا چه جور غذایی خورده می شه؟ قیافه های متعجبشون وقتی که می شنوند توی ایران مسیحی و یهودی هم وجود دارند و نسبتا هم با آرامش زندگی می کنند هم دیدنی هست. اونقدر در مورد همه چیز براشون توضیح می دم که کم کم کله ام داغ می کنه. سیتا هم از دیده ها در سفرش به ایران تعریف می کنه. اونها هم لابلاش از تجربه اشون از کشورهای دیگه می کن. مثلا از سری لانکا یا آفریقا و قبل از هر سوال چند بار معذرت خواهی می کنند به خاطر نادانی شون. اما به وضوح دوست دارند که در مورد ایران بیشتر بدونن و بعد از جریانات انتخابات ایران کلا وضعیت ایران برای اکثر مردم خیلی جذاب تر شده و خیلی بیشتر دنبال اطلاعات هستند. یکی شون می پرسه چنین سوالهایی را خیلی پیش میاد که جواب بدی نه؟ می گم آره تقریبا توی هر جمعی که بار اول وارد می شم و کلی احساس سفیر فرهنگی بهم می ده. 10:32 PM نوشا - 0 نظر
دوازدهم آذر ماه 1388
12/03/2009
سفارت ایران در فرانکفورت سفارت ایران در فرانکفورت هیچ شباهتی با سفارتهایی که تا به حال دیده ام نداره. بی نهایت شیک. یک ساختمان تماما شیشه ای مدرن. وارد ساختمان که می شی فقط یک راهروی کوچک را طی می کنی تا به سالن انتظار برسی. قبل از سالن انتظار هم هیچ ماموری نیست. هیچ نوع بازرسی ای وجود نداره. وارد سالن می شی. دستگاه نمره انداز را می بینی و یک نمره می کشی. به سمت چپت که نگاه می کنی می بینی توی همون سالن هم کارمندان سفارت پشت گیشه های تماما شیشه ای نشسته اند و کار ملت را راه می اندازند. شلوغ پلوغ هم نیست اونقدرها. ۵-۶ نفر قبل از من هستند که آنها در گیشه های دیگه مشغول هستند. سر ۱۵ دقیقه کارم انجام می شه. حتی روسری هم سرم نیست با اینکه سفارت ایران خاک ایران حساب میاد اما کسی کاری به این کارها نداره! یک جورایی کف کرده ام. مخصوصا اگه دو ماه قبلش رفته باشی سفارت آمریکا که حتی موبایلت را اجازه نداری با خودت داخل ببری و هیچ نوع کیف و هیچ نوع وسیله الکترونیکی و کلی بازرسی بدنی و ... یا وقتی یاد سفارت آلمان در تهران می افتی با اونهمه جمعیت و آدمهای بد رفتار و اونهمه دردسر یک جورایی کلی با خودت کف می کنی. با خودم فکر می کنم کاش داخل کشور هم همین وضعیت بود. قرارداد کار فردا باید بروم اداره اتباع خارجی. باید قرارداد کارم و یک رونوشت از آگهی استخدام را ببرم تحویل بدهم. آگهی استخدام باید ۴ هفته در اداره کار نصب بشه و هیچ آلمانی یی پیدا نشه که مناسب این کار باشه. خوبی کار من اینه که چون در این زمینه ها واقعا کمبود نیرو هست اگر هم کسی پیدا بشه که همه این مشخصات رو داشته باشه شرکت اونو هم استخدام می کنه. امنیت ۴ هفته دیگه باید برم اداره اتباع خارجی برای دومین بار سوال و جواب امنیتی¹. نتیجه این سوال و جواب می ره در ۳ اداره امنیتی آلمان و حدود ۴ هفته طول می کشه تا جواب بیاد که آیا من آدم خطرناکی هستم یا نه و تازه اونموقع ویزای من می تونه تمدید بشه. در حال حاضر با یک ویزای ۳ ماهه موقتی باید سر کنم. گواهینامه هفته دیگه باید برم دوره کمکهای اولیه ببینم که با گواهی شرکت در دوره کمکهای اولیه و ترجمه گواهینامه ایرانی ام اجازه پیدا کنم که دوباره امتحان رانندگی بدم و گواهینامه رانندگی آلمانی بگیرم چون با گواهینامه ایرانی (و البته خیلی گواهینامه های دیگه) فقط در حالتی که توریست باشی می تونی رانندگی کنی و نه در حالتی که مقیم این کشور باشی. ایرانی می خوام براتون بگم که ایرانی بودن یک جورایی یک شغل تمام وقته. چون فقط به خاطر ایرانی بودنت کلی باید وقت بگذاری تا خیلی چیزها را اثبات کنی یا به دست بیاری که در حالت عادی از بدیهیات هستند. دقیقا در چنین اوقاتی از خودت می پرسی چرا؟ چرا اینجا موندی؟ بعدش مثل اسکارلت اوهارا به خودت می گی حالا خیلی خسته ام. نمی تونم بهش فکر کنم. فردا بهش فکر می کنم... پس نوشت: امروز در اداره اتباع خارجه متوجه شدم که سوال و جواب امنیتی دیگه به شکل مصاحبه نیست و اونها فقط خودشون از اداره جات پرسش می کنند که در یک سال گذشته اسم من به گوششون خورده یا نه... این استعلام امنیتی هم فقط برای ایرانیها نیست برای کشورهایی هست که کلا ناآرام هستند و در مظن اتهام به خرابکاری هستند و خوب ما هم این مظن اتهام بودن را مدیون سیاستهای حکومت نازنین خودمون هستیم البته... ۱- Sicherheitsüberprüfung 10:37 PM نوشا - 0 نظر
پنجم آذر ماه 1388
11/26/2009
توی آلمان مثلا از جمعیت ۸۰ میلیونی ۶-۷ میلیون خارجی هستند که هر گروهشون بیشتر توی یک شهر متمرکز هستند. مثلا دوسلدورف شهر ژاپنی هاست یا کُـلن شهر ایرانیهاست وترکها هم که اصولا همه جا هستند. من اون اوایل از این حضور ترکها همش یاد فیلم مرد آفتابی می افتادم که بابای اکبر عبدی بهش می گفت سلام منو به ترکهای ژاپن برسون. عبدی می گفت بابا جان آخه ژاپن که ترک نداره. باباهه با لهجه ترکی می گفت پدر جان همه جای دنیا ترک داره. شما جوونی نمی فهمی. :D توی آلمان مثلا اینجوریه که توی خیابون که می ری اکثرا تا حدود زیادی از قیافه های مردم می تونی ملیتشون را حدس بزنی. مثلا زن بالای ۷۰ سال که می بینی که تو اون سرما با رژ لب قرمز زده و دامن، سوار دوچرخه شده یا داره عصا زنان می ره خرید روزانه اش را بکنه می دونی که طرف آلمانیه. دخترای بور خوشگل و خوش تیپ که می بینی که به چشم غیر متخصص آلمانی میان اگه واقعا جذاب و آرایش کرده باشند حتما روس هستند. مو مشکی و تیپ شرقی بی روسری یا ترک هستند یا ایرانی و چشم و ابرو مشکی با روسری سفت و رفت و چاق و چله یا ترک هستند یا عرب. اگرهم طرف چشم بادومیه و دوربینش به گردنشه و یک نقشه دستشه و داره تمام مدت یا روی نقشه نگاه می کنه یا در حال چیلیک چیلیک عکس گرفتن از این طرف اونطرفه که می دونی بابا توریسته. حالا چیزی که توی آمریکا سوال بود برای ما اینکه آدم اصلا چه جوری تشخیص می ده که یک نفر آمریکاییه؟ یعنی توی یک کشوری که همه مهاجر هستند هیچ تیپ خاصی وجود نداره دیگه. مثلا وقتی توی نیویورک (یا احتمالا هر شهر دیگه ای توی آمریکا) توی محله چینی ها می ری حس می کنی که واقعا داری توی یکی از خیابونهای یکی از شهرهای چین راه می ری. تمام تابلو مغازه ها به چینی. آدمها همه چشم بادومی. بقالی های پر از میوه و سبزی و ماهی و میگو و ادویه و خرت و پرتهای چینی و فروشنده های دوره گرد که هر نیم متر یک بار بیخ گوشت داد می زنن رولکس روکس! بعد با خودت فکر می کنی خوب اینها همه آمریکایی هستند؟ یا وقتی دوستت را می بینی که ۱۳ ساله آمریکاست یا شوهر اون یکی که ۳۰ ساله که آمریکاست یا اون آقای آلمانی که ۱۵ ساله توی نیویورک توی آی بی ام کار می کنه با خودت فکر می کنی اینا همه آمریکایی هستند یا پس آمریکایی های واقعی کی ها هستند؟ 11:24 AM نوشا - 0 نظر
سوم آذر ماه 1388
11/24/2009
شیکاگو، نیویورک، فیلادلفیا و واشنگتن که شاید مهمترین شهرهای بزرگ آمریکا حداقل در ساحل غربی هستند را دیدیم. به نظرم در نهایت تفاوت خیلی چشمگیری بین زندگی آمریکایی و اروپایی نیست. فکر می کنم برای کسی که از ایران میاد هر دوش تا یک حدودی بهشت برین هست. اما یک جورایی به نظرم زندگی در جامعه آمریکایی به خاطر چالشهای روزمره ای که آدم باهاش مواجه می شه و کلا به خاطر استیل زندگی آمریکایی به زندگی ایرانی نزدیکتره و در عوض زندگی اروپایی یک جورایی ریلکس تر و راحتتر اما خوب غریبانه تره. مرخصی آمریکایی ها ظاهرا به کار زیاد خیلی اهمیت می دهند. ۱۰ روز مرخصی در سال به نظرشون یک قاعده است که با هر چند سال سابقه کار ۳-۴ روز بهش اضافه می شه. توی آلمان فکر می کنم اگر روزی مرخصی را از ۲۵ روز در سال به ۱۰ روزتغییر بدهند حتما انقلاب می شه چون آلمانی ها معمولا یک سال تمام کار می کنند و پول جمع می کنند برای سفر و اگر برای سفر مرخصی کافی نداشته باشند حسابی فلسفه زندگی شون به هم می ریزه. پول و پله ظاهرا آمریکایی ها به خاطر اینکه مثلا نسبت به آلمان مالیات خیلی کمتر می دهند درآمد بهتری دارند. اما از اونجایی که بیمه درست درمونی ندارند یک جایی باید کلی پول خرج دوا و درمون کنن و از اونجایی که خونه هایی که می سازند همه یک جورایی حالت موقتی داره باید برای تعمیرات و یا خریدن خونه جدید و ... کلی پول صرف کنند به علاوه کسانی که بچه دار هستند برای کالج بچه ها و دانشگاه واقعا پوستشون کنده است. اینه که فکر می کنم در نهایت با اینکه آدم در آمریکا یک درصدی بیشتر پول در میاره اما در نهایت چیز زیادی براش نمی مونه. تفاوت اساسی دیگه اینه که توی اروپا به خاطر ساختار سوسیالیستی اکثر کشورها اصولا این موقعیت را نداری که یک شبه ره صد ساله بری و مثلا با یک ایده زندگی ت رو زیر و رو کنی اما خوب چنین چیزی در آمریکا کاملا شدنی هست. در نهایت به نظرم برای کسی که دنبال یک زندگی معمولی و کار معمولی هست زندگی در آمریکا خیلی مزیتی بر اروپا نداره. یخ و پارچ آب توی ایران توی این رستوران بی کلاسها بود که آدم هر موقع می رفت یک پارچ آب استیل می آوردن با یک عالمه یخ توش که وقتی طرف براتون آب می ریخت همه یخ ها با هم سرازیر می شدند توی لیوانتون ها... اینم یک چیز خیلی طبیعی هست توی آمریکا. یعنی ممکنه بری توی یک رستوران خیلی شیک که پول خون پدرشون را ازت بگیرن اما طرف جلوی چشمت پارچ استیل را می گیره زیر شیر آب، آب می کنه و برات می ریزه توی لیوان. توی آلمان کلا رایج نیست که کسی آب لوله کشی بخوره هر چند که آب لوله کشی قابل خوردن (نوشیدن) هست اما آلمانیها یک سلیقه نفرت انگیز دارند که همیشه آب معدنی می خورند و از اونجایی که اکثر منابع آبشون مثل آبعلی گازدار هستند اینه که اینها اکثرا عادت دارن که آب معدنی گازدار بخورند(نفرت انگیزش مال این قسمت بود). واکسی و تاکسی و شال و روسری یک چیزی که منو خیلی یاد ایران می انداخت تاکسی های زیاد در حال رفت و آمد در شهر بود و دیگه واکسی های کنار خیابون و بساطی ها که شال یا تی شرت و اینجور مقولات می فروشند. بخصوص توی نیویورک آدم همش یاد تهران می افته از دیدن اینجور صحنه ها. اما خوب میان ماه من تا ماه گردون! بازگشت سفر برگشت به سیتا خیلی بد گذشت چون به خاطر سرما خوردگی یک کمی گوشش مشکل داشت و موقع فرود فشار زیادی به گوشش وارد شد و به خاطر اینکه پرواز مستقیم نبود دوبار فرود هواپیما به فاصله کوتاه و پشت سرهم باعث شد که پرده گوشش خونریزی کنه و درد زیادی داشته باشه که باید یک مدتی مداوا کنه تا دوباره خوب بشه. 11:44 AM نوشا - 0 نظر
بیستم آبان ماه 1388
11/11/2009
اینجا یک کمی تفاوتهای چشمگیر آلمان و آمریکا را که تا به حال به نظرم آمده را می نویسم... پیدا کردن تفاوتها با ایران به عهده شما. سگ و ماچ و قهوه اینجا ظاهرا خیلی سگ خانگی رایج نیست یا حداقل به اندازه آلمان رایج نیست. یعنی وقتی که توی خیابون راه می ری هی نباید نگران این باشی که نکنه یک سگی داره پشت سرت راه می ره یا اینکه مراقب باشی سگهای مینیاتوری ملت را زیر پا له نکنی... شاید زندگی شهرنشینی خیلی اجازه سگ داشتن نمی ده یا شاید هم رایج نیست که سگهاشون را بیارن با خودشون توی مرکز شهر که به نظر من خودش یک نکته خیلی مثبته :D چیز دیگه ای که اینجا برخلاف آلمان توی این چند روز اصلا ندیدم اینه که هر گوشه و کنار جوونها (ویا پیرترها) رو ببینی که درحال ماچ و موچ هستند. شاید اینم یک دلیل هست که آلمانیها به آمریکایی ها می گن امل. توی فیلمهای قدیمی آمریکایی را دیدید که همه هنرپیشه ها یک سیگار گوشه لبشون هست؟ این سیگار را جایگزین کنید با قهوه توی لیوانهای مقوایی یک بار مصرف. فکر می کنم این مد جدیده که هر کسی توی خیابون یک لیوان قهوه دستشه و از این طرف می ره به اون طرف. اما بدیش به اینه که وقتی هم می ری توی یک کافه مثل استارباکس یا اکثر کافه های دیگه می نشینی و قهوه سفارش می دی باز هم توی همین لیوانهای یک بار مصرف بهت قهوه می دهند که واقعا چندش آوره. ملت کلاهبردار چیز خیلی بدی که اینجا هست اینه که قیمتی که روی کالاها نوشته اند قیمت بدون مالیات هست. یعنی وقتی چیزی را برمی داری که روش نوشته ۱۰ دلار پای صندوق چیزی بین ۷ تا ۱۱ درصد مالیات بهش اضافه می شه که باید پرداخت کنی! کلا هر چیزی که می خواهی بخری خودت هر چقدر هم که حساب کتاب کنی آخرش چیزی که باید پرداخت کنی خیلی فرق می کنه با اون چیزی که روی کالا نوشته شده. حالا تا وقتی که کالا در حد خروس قندی باشه مشکلی نیست... اما مثلا هتل می خواهی رزرو کنی قیمت اتاق بدون مالیات نوشته شده... کلیک می کنی و تا آخر فکر می کنی خوب اتاق شبی مثلا ۲۰۰ دلار قیمتشه که برای ۲ شب می شه ۴۰۰ دلار. کلیک می کنی و شماره کردیت کارتت را هم می دی و چیزی که از کردیت کارتت کم می شه ۵۸۰ دلاره چون ۱۴.۵٪ مالیات آمده روش!!! این مثلا یک چیزی هست که در آلمان (و شاید هم اروپا) ۱۰۰٪ ممنوع هست که قیمتی به مشتری اعلام کنی و هزینه هایی را از چشم او مخفی کنی. موبایل روز اول یکی از تبلیغاتی که به نظرم جالب آمد تبلیغ شرکت مخابراتی بود مبنی بر اینکه با ما قرارداد ببندید تا به صورت مجانی به شما تلفن شود... بعد فهمیدم که اصولا وقتی به کسی تلفن می کنی و مثلا هزینه ۱۰ سنت در دقیقه پای توی می افته طرف مقابل که تو بهش زنگ زدی و هیچ تقصیری هم نداره هم باید معمولا چیزی در همین حدود ۱۰ سنت پرداخت کنه! یا حتی مثلا برای دریافت sms باید پول بدی! اینهم چیزیه که مثلا در آلمان ممنوع هست و قانونش هم اینه که سرویسی که تو شخصا استفاده نکرده ای نباید به پات نوشته بشه. یکی از بچه های اینجا می گفت من تفریحم اینه که به برادرم sms بزنم و فقط بگم تو برای اینکه من بهت sms زدم باید ۱۵ سنت پول بدی! پرچم آمریکا من تا قبل از این همش فکر می کردم که هر فیلمی که توی آمریکا پر می شه این هالیوودی های ابله قبلش می رن توی تمام خیابونها و خونه ها و هتل ها پرچم آمریکا را آویزون می کنن که تبلیغ آمریکا باشه... اما الان به عنوان شاهد زنده می تونم شهادت بدم که این ملت واقعا هر قوطی کبریتی که دستشون بیاد یک پرچم آمریکا بهش وصل می کنند. فروشنده ها توی آلمان رایجه که وقتی توی یک فروشگاه می ری صاحب فروشگاه یا کارکنان سلام می کنن بهت و تو رو به حال خودت می گذارن. بعد از مدت کمی معمولا با احتیاط جلو میان و می پرسن که آیا کمکی از دستشون برمیاد و آیا دنبال چیز خاصی می گردی یا نه که می تونی بگی دارم دنبال فلان چیز خاص می گردم یا می تونی بگی همین جوری دارم نگاه می کنم. اینجا اینجوریه که توی فروشگاه که می ری طرف میاد جلو سلام می کنه و می پرسه حال شما چطوره و بعد خودش را به اسم معرفی می کنه و می گه من باب هستم اگه کاری داشتید من را صدا کنید! همین طور هم توی رستوران. باید صبر کنی تا پیشخدمت بهت یک میز برای نشستن نشون بده. بعد که نشستی طرف میاد یک کمی حال و احوال می کنه خودش را با اسم معرفی می کنه و بعد سفارش غذا می گیره... خلاصه که اینجا از نظر سرویس یک جورایی باحال تره. پاپ کورن و دونات اینجا یک عالمه مغازه هایی هست که فقط پاپ کورن می فروشن... یعنی ملت صف بسته اند که پاپ کورن بخرن و مغازه که می گم منظورم واقعا چیزی شبیه یک کافه هست و نه دکه کنار خیابون! اینجا کلی هم مغاز دونات فروشی هست که انواع و اقسام دونات می فروشن... اما این دونات ها کجا و دوناتهای چهارراه ولی عصر تهران یا چهارباغ اصفهان کجا. نتیجه این که توی شیکاگو که راه برید کلی دونات کل زده می بینید که نوشا خریده و کل زده دیده اون مزه ای نیستند انداخته دور... (البته توی سطل و نه کنار خیابون) 2:10 AM نوشا - 0 نظر
چهاردهم آبان ماه 1388
11/05/2009
دو سه جلسه بود که متوجه شده بودم یک خانم خیلی پیر شاید حدود ۷۰ سال به کلاس اضافه شده.با کلی چین و چروک و واقعا پوست و استخوان. هیچ وقت مستقیم باهاش حرف نزده بودم اما همش فکر می کردم چقدر تحسین برانگیزه که آدم دراین سن و سال ورزش کنه. داشتیم با خانم ایرانی حرف می زدیم و این خانم مسن مذکور هم کنارمان ایستاده بود و لبخند می زد... خانم ایرانی شروع کرد به انگلیسی به خانمه لباس ورزش منو نشون دادن و گفتن که this is very beautifull... this is from iran... بعدش بلندتر. from iran. very beautifull. بلند تر از حد معمول حرف می زد و کلمات را شمرده شمرده تکرار می کرد. من با خودم فکر می کردم که این خانمه که آلمانی بلد نیست. اینجوری هم که این خانم ایرانی باهاش حرف می زنه حتما انگلیسی هم خیلی بلد نیست. برای خودم سناریوهای مختلف توی ذهنم می بافتم. اینکه مثلا حتما مامان یا مامان بزرگ کسیه که اینجا زندگی می کنه و اومده یه مدتی سر بچه اش یا نوه اش... حتی داشتم با خودم فکر می کردم که شاید مثلا از لهستان اومده. فکر می کردم که اگه ساکن آلمان بود خوب حتما آلمانی بلد بود... خانم ایرانی انگلیسیش گل کرده بود و همینجوری جمله انگلیسی ادا می کرد و هر جمله را ۶۰ بار تکرار می کرد... I am from Iran. She is from Iran. I am from Tehran. She is not from Tehran. اونوقت اون خانمه دست از لبخند زدن برداشت و پرسید که من از کدوم شهرایران میام. من گفتم از اصفهان. گفت ٬آهان ... اصفهان! اصفهان جنوبی تر از تهرانه نه؟٬ به خاطر دندون مصنوعی و لهجه انگلیسی ای که داشت بار اول حرفش را نفهمیدم. پرسیدم ببخشید؟ بدون اینکه خیلی به مغزش فشار بیاره یک کم شمرده تر گفت ٬اصفهان جنوبی تر از تهرانه. تهران هم سطح همدان ه از نظر جغرافیایی٬... من واقعا کف کرده بودم! گفتم واوو!! شما از کجا می دونید؟ پرسیدم که اون از کجا میاد. گفت از شیکاگو! خوب که دقت می کردم می دیدم که واقعا لهجه غلیظ آمریکایی داره و به خاطر همین بد فهمیده می شد. پرسیدم که اینجا چکار می کنه... گفت که توی دانشگاه شیکاگو استاد بخش باستان شناسی هست و کلا در مورد آشوری ها تحقیق می کنه و اونجا بود که فهمیدم چرا اسم همدان به گوشش خورده. اینجا اومده که بایکی از استادهای آلمانی روی یک پروژه کار کنه برای ۶ ماه که الان سه ماهش گذشته... میام خونه اسمش را گوگل میکنم و میبینم که کلی هم کتاب داره در این زمینه. برای همین از جاهایی مثل کلاس ورزش یا کلاس زبان خوشم میاد. چون آدم با کلی قشرهای مختلف آشنا می شه. خلاصه اینم اتفاق بامزه ای بود. بامزه ترش این که من این هفته دارم می رم شیکاگو و به طور تصادفی توی این شهر کوچیک با کسی آشنا می شم که از شیکاگو میاد!!! 2:07 PM نوشا - 0 نظر
دهم آبان ماه 1388
11/01/2009
با خودم فکر می کنم به کسی زنگ بزنم. اما کسی به ذهنم نمی یاد که توی این ساعت روز خونه باشه. دوست های ایران هنوز سر کار هستند. دوست های آمریکا و کانادا هنوز از خواب بیدار نشده اند. با مامان اینها دیشب حرف زده ام و دوستهای آلمان را همه هفته گذشته دوره کرده ام. اصولا آدم که اینجا یک شنبه به کسی زنگ نمی زنه که! به سیتای بیچاره فکر می کنم. اونم امروز می خواست یک روز کامل ریلکس کنه. کلی کتاب برای تولدش هدیه گرفته که می خواست بخونه. اما امروز دوستش پرواز داشت به امارات برای یک قرار کاری. صبح از فرودگاه زنگ زد که پاسپورتش را جا گذاشته. از صبح سیتا دنبال پاسپورت می گشت تا آخر طرف یادش اومد که توی کدام سوراخ موش قایم کرده پاسش را. زنگ می زنه می گه پاسپورت را پیدا کردم. من با خودم فکر می کنم بیچاره حالا باید بره تا دوسلدورف و برگرده. از ما تا دوسلدورف نیم ساعت سه ربع راهه. سیتا اعلام می کنه: خبر بد اینه که باید برم فرانکفورت چون پروازش در واقع فرانکفورت بوده. می گه باید قبل از ۷ اونجا باشم که این تنها پروازیه که می تونه بگیره و قبل از فردا صبح امارات باشه که فردا اونجا قرار کاری مهمی داره... این یعنی دو ساعت و نیم رفت و دو ساعت و نیم برگشت!!! و این یعنی آخر هفته بی آخر هفته! 5:32 PM نوشا - 0 نظر
پنجم آبان ماه 1388
10/27/2009
عاشق کمی بعد از ساعت ۸ هستم. مغازه ها همه بستن هوا تاریکه تک و توک آدمها در حال رفت و آمد هستن... یک نرمه سوز سرد ولی نه خیلی سرد میاد. دستاتو کردی تو جیب مانتو و داری تند تند میری كه هم گرمت بشه هم به قطار برسی یا مثل دیشب من به سینما برسی. اونوقت یکهو از دورا یک موسیقی آسمانی می شنوی. می بینی كه اون دورها کسی نشسته وسط پیاده رو و داره گیتار میزنه. انقدر قشنگ میزنه كه دلت میخواد تا بی نهایت وایستی و گوش کنی. اما حیف كه دیرته... حیف كه هوا سرده... حیف كه تنهایی روت نمیشه وایستی بر و بر به کسی نگاه کنی كه برای پول آهنگ میزنه! یعنی از این شرمنده می شی که کسی که اینهمه هنر داره بشینه کنار خیابون برای پول خرد گیتار بزنه. اگه کیف پولت دم دستت باشه ۵-۶ قدم میری و دوباره بر میگردی... پولی میاندازی توی سفره طرف و دوبار میری... با حسرت اینکه کاش میشد این صدا همیشه تو گوشت بمونه. خلاصه این لحظه ای از زندگی اینجاست که من عاشقش هستم... دیشب توی سینما فیلم گل صحرایی را دیدم. فیلم داستان زندگی واریس دیری مدل سومالی تبار است و محور فیلم ختنه زنان است. چیزی که متاسفانه در کشور خود ما هم در بین برخی قومیت ها رواج دارد... رسم وحشیانه ایست. فیلم البته فیلم خوش ساختی است و برای دیدنش اونقدرها تلخ و اذیت کننده نیست. فکر می کردم امیدوارم که فیلم به ایران هم برود و آن قومیت ها که هنوز چنین مراسمی برگزار می کنند را تحت تاثیر قرار دهد. 11:16 PM نوشا - 0 نظر
بیست و هشتم مهر ماه 1388
10/20/2009
دو سال پیش بود که دیدمش. گفت که قصد داره چند ماهی بره انگلیس زندگی کنه که زبان انگلیسی اش راه بیفته. گفت که می ره ترکیه از خانواده اش کمی پول بگیره برای ۶ ماه زندگی در انگلیس. عکس خانواده اش را دیده بودم. پدر خوش تیپ و جذابی داشت. پدرش که ترک بوده عاشق مادرش که کرد بوده شده بوده و ترک دیار کرده بود و برخلاف میل خانواده از استانبول بزرگ به شهر کوچک کردنشین ترکیه کوچ کرده بود. دوست من و ۲ تا برادرش محصول این ازدواج بودن. از ترکیه که برگشت یک چند ماهی گیج بود. گفت پدرش سرطان گرفته و خانواده اش همه ذخیره شان را خرج مداوا کرده اند. گفت که خانواده اش ازش پنهان کرده بودند و اگر سرزده نمی رفت شاید هیچ وقت نمی فهمید. مدتها بود ندیده بودمش تا یک سال و نیم پیش... من دیگه کلاس نداشتم و کمتر گذارم به دانشگاه می افتاد. تا اون روز... توی راهرو دیدمش. با اون صورت بشاش آمد جلو مرا بغل کرد. کلی نشستیم و گپ زدیم. گفت که یک ترم عقب افتاده به خاطر دپرسی بیماری پدرش و حالا دوباره شروع کرده به خواندن... لابلای حرفها تلفن زنگ زد. پای تلفن به ترکی با کسی صحبت می کرد. از سرگرمی های من وقتی کسی پای تلفن به ترکی یا عربی حرف می زنه اینه که گوش کنم ببینم چه کلماتی را می شناسم... نگاهش می کردم که حرف می زد که یکهو دیدم که منقلب شد. ایستاد رو به پنجره و دیدم که مایوسانه گفت ٬تمام٬ و گوشی در دستانش خشکید... من اشک در چشمانم جمع شد... کلمه ٬تمام٬ توی گوشم زنگ می زد. زیر لبی پرسیدم پدرت؟ ... بغلش کردم. هق هقش سنگین بود. جای حرف زدن هم نبود. تصمیم گرفت که دو سه ماهی برگرده ترکیه و کارهای خانواده را به دست بگیره تا مادرش دوباره روی پا بیاد. گفت که برادرهاش توی شهر دیگه ای زندگی می کنند و اون تنها کسیه که می تونه کنار مادرش باشه. با چند تا از دوستان مشترک پول روی هم گذاشتیم رفتیم دیدنش و گفتیم برو اما این پول بلیط برگشتت که حتما برگردی و درست را تمام کنی... چند ماهی نبود. وقتی که برگشت هم تا مدتی خودش نبود. لاغرتر شده بود. گفت که از وقتی که برگشته دچار سردردهای وحشتناکی شده. تعریف کرد که مادرش خیلی اذیت شده موقع خاکسپاری چون خانواده شوهرش همچنان چشم دیدن او را نداشته اند. چند ماه بعدش که دیدمش گفت دارم ازدواج می کنم و می روم فرانکفورت. دوباره همون دخترک بی خیال قدیمی شده بود. درباره مردش حرف می زد و من دهانم باز مانده بود...گفتم ۳ ماه پیش که پدرت فوت کرد که کسی را نداشتی. این شوهر از کجا پیدا شد؟ گفت یکی از خواستگاران قدیمی اش را در ترکیه تصادفا دیده و این بار به دلش چسبیده و تصمیم گرفته که باهاش ازدواج کنه. برای من مثل روز روشن بود که این یکی از اشتباه ترین تصمیمات زندگیشه... برام مثل روز روشن بود که توی اون بحران روحی دنبال یک جایگزین برای نقش پدردر زندگی اش هست. گفتم ازدواج نکن... صبر کن... الان زوده. گفت احتیاج به این دارم که خانواده ای داشته باشم. احتیاج به یک رابطه محکم دارم. باید ازدواج کنم... مراسم عروسی شان جشن مفصلی بود در فرانکفورت بود با ۵۰۰ نفر مهمان که من متاسفانه نتوانستم بروم. دو سه روز پیش بهش زنگ زدم که حال و احوالی کرده باشم... از چند نفر شنیده ام که برگشته دانشگاه و مشغول ادامه درسه. گفت می دونی دیگه دارم کامل برمی گردم پیشتون. گفت می خواد از شوهرش جدا بشه. گفت هیچ چیز اونجوری که فکر می کرده نیست. گفت شوهرش با این که اینجا بزرگ شده در اصل یک آدم کاملا متعصب و سنتی ترک هست و این تبدیل به یک مشکل بزرگ شده براشون. از خانواده شوهرش گفت و از خودش گفت و... با خودم فکر می کردم چقدر ما جهان سومی ها یا چه می دونم خاور میانه ای ها زندگی هامون شبیه همه. چقدر خطاهامون شبیه همه. چطور چنین خطایی را هیچ وقت یک آلمانی مرتکب نمی شد اما یک دختر ایرانی هم حتما دچار چنین اشتباهی می شد؟ چطور ازدواج کردن با اولین کسی که در خونمون سبز می شه برامون از مبرهن ترین واضحاته حتی اگه بدونیم که اشتباه محضه؟ چطور با کسی ازدواج می کنیم که اصلا نمی شناسیمش؟ 11:25 PM نوشا - 2 نظر
بیست و سوم مهر ماه 1388
10/15/2009
تجربه اول: جلسه مونیخ با کسی بود که تا به حال ندیده بودمش. یک سال تمام هفته ای یک ساعت در یک کنفرانس تلفنی با چندین نفر دیگه به انگلیسی شنیده بودمش. کنفرانسهای تلفنی هفتگی برای هماهنگی یک پروژه بودند که حالا به پایان رسیده. این آقا، هم مسوول کل پروژه بود و هم مدیر جلسات تلفنی. پشت تلفن تصویری که از این آدم توی ذهنم نقش می گرفت یک آدم اطو کشیده کت شلواری با یک تیپ کلاسیک بود. برای اولین بار که در مونیخ می بینمش و به آلمانی حرف می زنیم یک جورایی از لهجه بایری اش بیشتر از سر و وضعش جا می خورم. آلمانها کلا خیلی لهجه ندارن اما لهجه بایری (بایر مونیخی) را یک جورایی می شه با لری خودمون مقایسه کرد. فرض کنید یک عالمه وقت با یک ایرانی به انگلیسی حرف می زنید و طرف خیلی نرمال حرف می زنه. وقتی دهنش را باز می کنه که به فارسی حرف بزنه یهو لری حرف می زنه. این از حرف زدن... از اونجایی که سر محل کارش باهاش ملاقات می کردیم طبیعتا لباس معمولی تنش بود و می خواهید باور کنید می خواهید نه با کاپشن شلوار ورزشی! تجربه دوم: یکی از کسانی که در جلسه برلین حاضر بود یک پروفسور زن آلمانی بود. کسی که من فقط یک بار از نزدیک دیده بودمش و این بار بار دوم بود... همیشه جالبه که آدم کسانی را از نزدیک ببینه که سر کلاس درس از مقالاتشون و کتابهاشون کتاب مرجع بوده. این خانم هم همونجوره. وقتی روی خیلی از مقالات و کتابها اسم یک زن می بینید و وقتی که از روی رزومه اش می دونید که طرف سن و سالی هم نداره یک جورایی یک تصویر خاصی از این آدم توی ذهن ایجاد می شه. اما تصویری که توی ذهن آدم ایجاد نمی تونه بشه اینه: یک خانم بورگرد و قلمبه با قیافه آلمانی صورت بور و سر لپها سرخ. موهای کم پشت بوربلند که وقتی سر میزصبحانه می بینیش هنوز از دوش صبحگاهی خیسند. یک پلوور گل و گشاد کهنه و یک شلوار رنگ و رو رفته. بشقابش را پر می کنه و اونقدر تند تند می خوره که فکر می کنی از قحطی در اومده. از همه جالبتر سر جلسه تمام مدت با کاموای بافتنی مشغول بافتن جوراب پشمی هست! برای بافتن جوراب هم به جای میل گرد فنردار از ۴ تا میل بافتنی استفاده می کنه! هر یک دور کامل که می بافه ۴ تا میل عوض کرده! یعنی با همون سرعتی که دهنش رو موقع غذا پر و خالی می کنه بافتنی هم می کنه. چیزدیگری که آدم اصلا ازش انتظارش را نداره اینه که طرف واقعا خیلی هم بد برخورده. یعنی یک خروس جنگی واقعی! هر کسی که بر خلاف میل او رفتار کرده باشه واقعا نقش زمینش می کنه. گنده گو هم هست. خلاصه که ۱۰۰٪چیزی که خلاف انتظار آدمه. 9:52 AM نوشا - 0 نظر
نوزدهم مهر ماه 1388
10/11/2009
امروز در هتل بعد از ۲ روز اخبار را چک می کنم و اولین خبر، خبر اعدام بهنود شجاعی است. خبر تکان دهنده است و روایت محمد مصطفایی وکیل بهنود از اجرای حکم از همه تکان دهنده تر است. در تمام ماههای گذشته و با هر بار از پای چوبه دار برگشتن بهنود، نفسی می کشیدم و می گفتم این بار هم به خیر گذشت. اما این یک باربه خیر نگذشت... گزارش آقای مصطفایی را بخوانید. حال و روز مادر احسان را ببینید. این زن بدبخت که یک بار فرزندش را از دست داده به خاطر قانون نا انسانی قصاص تبدیل به یک قاتل هم می شود. تمام مدت از خودم می پرسم چرا در اسلام یک زن حق ندارد قاضی شود چون احساساتش او را از قضاوت درست بازمی دارند... اما همین زن که مادر داغدار است باید در مورد قصاص تصمیم بگیرد... چه انتظاری داریم از یک مادر داغدار که شاید اگر قانون اجازه می داد همه کسانی را که پسرش نبودند را هم قصاص می کرد؟ چطور قانون چنین اجازه ای می دهد که کسی که در این شرایط اصلا وضعیت روانی نرمالی نمی تواند که داشته باشد در مورد مرگ و زندگی کس دیگری تصمیم بگیرد؟ در اینکه بهنود شجاعی جرمی مرتکب شده حرفی نیست. در اینکه باید مجازات شود هم حرفی نیست. اما در اینکه میزان این مجازات را چه محکمه عادلی می باید تعیین می کرد حرف فراوان است. مادر عزادار... مادر داغدیده حاکم منصف نیست و نمی تواند باشد. 5:56 PM نوشا - 0 نظر
چهاردهم مهر ماه 1388
10/06/2009
تصویری كه من از آقای مدیر کل توی ذهنم مونده بود یه آقای آلمانی جا افتاده اتو کشیده با موهای جوگندمی و کت شلوار و در کل تصویر یک آدم خیلی شق و رق بود. دیروز حرف آقای مدیر کل پیش اومد. دیدم كه یکی از بچه های شرکت نیشش تا بناگوش باز شده. پرسیدم قضیه چیه. گفت اون روز را یادته كه اومده بود اینجا بازدید؟ گفتم آره. گفت رییس شرکت كه میخواست سنگ تمام بذاره سلین (منشی جوون شرکت) را فرستاده بود دم درپایین دنبالش. از اونجایی كه همون روز هم از بدشانسی آسانسور خراب بوده مجبور شدن كه از راه پله بیان. وسط راه آقای مدیر کل با کله میخوره زمین (یا به قول آلمانی میفته روی دماغش). حالا این همکار من غش کرده بود از خنده و نمیتونست ادامه بده ... میگم خوب بیچاره افتاده زمین دیگه اینقدر خنده داره؟ میگه نه... آخه نمیدونی ... طرف بعد كه ایستاده و خودش رو مرتب کرده و در حالی که خودش از خنده مرده بوده گفته: لعنت بر شیطون. دفعه دیگه باید حواسم رو جمع کنم جای دیگه یی رو نگاه کنم. اینجاست كه منم غش میکنم از خنده. یک جوری این همکارم حق داره... هر بار كه حرف آقای مدیر کل بشه حتما این صحنه برام تداعی میشه. مخصوصا که آدم از چنین آدم شق و رقی انتظار چنین اعترافی را نداشت اونهم به اون بشاشیت. Labels: خنده، رفتار آلمانی 1:51 PM نوشا - 0 نظر
دهم مهر ماه 1388
10/02/2009
آخر هفته پیش تولد ۸۵ سالگی بابا بزرگ سیتا بود. از حدود ۹ ماه پیش دعوت کرده بودن و ما هم كه ۹ ماه پیش برنامه یی نداشتیم طبیعتا بله رو گفت بودیم و این شد كه وقتی كه دوست ایرانی تبار من ۲ هفته قبلش کارت عروسیش رو آورد مجبور شدیم كه بگیم شرمنده ... یه نفر خیلی خیلی زودتر از شما رزرو کرده.
اینجا رسمه کلا كه تولد های روند را حتما جشن بزرگ میگیرن. سالن میگیرن و اندازه یک عروسی آدم دعوت میکنند. برای این جشن هم حدود ۶۰ نفر دعوت شد بودن كه با معیار های اینجا واقعا جشن بزرگی به حساب میاد. ساعت ۱۱ صبح توی یک رستوران وعده بود... ساعت ۱۲ ناهار به صورت سلف سرویس سرو شد و دو سه ساعت بعدش کیک و قهوه عصرانه با یک عالمه کیک های مختلف. در فاصله ناهار و کیک یک گروه ارکستر آمد حدود ۱ ساعت آهنگ اجرا کرد. این گروه، گروه ارکستر آتش نشانی بود كه توی شهر کوچیک اونا فکر کنم تنها گروه رسمی ارکستر بوده. و من همونجا فهمیدم كه آقای بابا بزرگ ۸۵ ساله هم در جوونی توی همین گروه ترومپت میزده تا وقتی كه مشکل قلبی پیدا کرده. آهنگ هایی كه میزدن البته آهنگ رقص و سرور نبودن... بیشتر حالت مارش نظامی داشتن. یک بار فقط یک تانگوی خوشگل نواختند كه آقای بابا بزرگ با خانوم خیلی باحالش تانگو رقصید. در تمام مدتی كه اونا آهنگ میزدن آقای بابا بزرگ اشک می ریخت... کلی تحت تاثیر قرار گرفته بود و یاد ایام کرده بود. گروه هم کلی سنگ تمام گذاشتن و همش لابلای آهنگ ها متن هایی می خوندن که مضمونش این بود که ما برای این اینجا هستیم که تولد ۸۵ سالگی تو را جشن بگیریم. آقای بابا بزرگ کلی برای خودش جالب بود كه ۸۵ سال از عمرش گذشته. فکر کنید چندین سال در زمان جنگ جهانی دوم در آمریکا در اسارت بوده. بعدش چندین سال کار کرده. اوقات بیکاریش تابلو آبرنگ میکشیده كه توی خونشون پره و من هر بار میرم محو منظره هاش میشم. ترومپت میزده تا وقتی که بازنشست شده. عمل جراحی قلب باز کرده و چیزی كه الان اذیتش میکنه لرزش شدید دستش هست. ازش میپرسیم حالش چطور... میگه عالی. میگه هر روز یک درد دیگه به درداش اضافه میشه اما اینجوری حد اقل میدونه كه زنده است. سیتا میگه تو این سن و سال آدم اگه از خواب پا شه ببینه جاییش درد نمیکنه حتما نشونه خیلی بدیه... طنز تلخیه... اما هردوشون قاه قاه میخندن. این آقای بابا برزگ و خانمش واقعا یکی از بی نظیر ترین آدم هایی هستن كه من تا به حال دیدم. خانمش با این سن و سال انقدر پر انرژیه كه حتا دختراش بهش حسادت میکنن. همینجور از اینطرف به اونطرف. برقص و برنامه ریزی کن و خونه تعمیر کن و جشن بگیر و نوه داری کن و... خلاصه جای شما خالی... 6:45 PM نوشا - 0 نظر
سوم مهر ماه 1388
9/25/2009
نمونه ساده اش: آرایـش عروس... توی ایران چند تا عروسی رفته اید که عروس از دیدن قبافه آرایش شده خودش توی آینه شوکه نشده باشه؟ (حالا شوکه از نظر مثبت یا منفی) یک آلمانی معمولی ارایشگاهی انتخاب می کنه که به نظرش خوب میاد و قبل از مراسم دو سه بار می ره تمرین که آرایشگر نشون بده که مدل موهاش چه طوری خواهد بود و آرایش صورت چطوری.. فکر می کنید چند تا آرایشگر می تونید پیدا کنید توی ایران که حاضر باشند زیر بار چنین چیزی بروند؟ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ مثال دیگه: توی دانشگاه توی ایران من یادمه که یک واحد درسی بود به اسم ارايه مطالب علمی و فنی. هدف این درس این بود که هر دانشجو یک مطلب علمی انتخاب کنه، در موردش تحقیق کنه و یک سمینار بده. استادی که مسوول این درس بود در تمام ترم تنها کاری که کرد توزیع سرفصل ها، مشخص کردن تاریخ سمینار هر دانشجو و در انتها نمره دادن بود. تو به عنوان دانشجو خودت موظف بودی مطالب سمینارت را آماده کنی. خودت تصمیم گیرنده بودی که چی بگی و چی نگی و بعد از نیم ساعت سمینارت هم هیچ کسی جیک نمی زد. یعنی تو در نهایت نمی دونستی که کارت خوب بود بد بود مشکلش چی بود. آخر ترم هم یک نمره ای از استادت می گرفتی که نمی دونستی دقیقا کم و زیادیش مال چیه. حالا این طرف قضیه اینجوریه: توی رشته ما حتماباید توی دانشگاه یک بار بایدیک سمینار در مورد یک موضوع علمی می دادی. کاری که می کنی اینه که می ری سراغ یک استاد. اون استاد ۴-۵ تا مطلب بهت معرفی می کنه که تو یکیش را انتخاب می کنی که تا اینجاش مثل قدیمهاست. بعدش بهت وقت می ده که مطلب را بفهمی و اسلایدهات رو آماده کنی. بعدش اسلایدهات رو ۳-۴ روز قبل یا یک هفته قبل از سمینار می بینه و نظرش را می گه که کجاها باید اصلاح بشه و چه چیزایی باید حذف بشه و چه چیزهایی اضافه. تغییرات را انجام می دی و دوباره می بری نشون می دی و دوباره نظرش را می گه و دوباره و دوباره و دوباره تا وقتی که به نظرش کار خوبی از آب در بیاد. بعد چیزی که مهم تره تمرینه. بهت می گه بشین وقت بگیر و سمینارت را جلوی من بگو! ممکن هم هست که ۳-۴ نفر از گروهش را هم دعوت کنه که بیان سمینار تو را بشنوند که هم نظرشون را بگن و هم اینکه تو خجالتت بریزه. دفعه اول تمرین خوب آدم هوله و به مطلب مسلط نیست و یک چیزی را اشتباه توضیح می ده و بیشتر از وقتش حرف می زنه یا زود تمام می کنه... ۲-۳ بار که تمرین می کنی و هر کسی که اونجا نشسته یک نظری می ده کاملا این سمینار برات جا می افته و وقتی که جلو ۵۰ نفر یا ۱۰۰ نفر یا ۱۰ نفر سمینار بدی خیلی برات فرقی نمی کنه. این یک تفاوت خیلی بزرگ سیستم آموزشی اینجا با ایران هست که دقیقا چیزی را به تو یاد می دهند که مهمه... یعنی بعد از این سمینار کلی چیز یاد گرفتی که در حال عادی شاید سالها تجربه کسب می کردی. جالب اینجاست که عین همین کار را هم توی محل کار انجام می دهند. مثلا امروز یکی از بچه ها که یک محصول جدید به محصولات شرکت اضافه کرده همه را به یک سمینار آزمایشی دعوت کرده بود که در اون سمینار این محصول را معرفی کنه. حدود ۲۰ نفر به سمینار گوش کردند و در آخر یک بار از اول تا آخر تمام اسلاید ها رااز اول تا آخر مرور کردند و هر کس نظری داد... نظرات مهم و نظرات جزیی... -عکس توی اسلاید شماره ۵ گویا نیست. به نظر من به جاش دو تا عکس بذار که یکیش فلان جور باشه یکیش بهمان جور -اسلاید شماره ۸ خیلی شلوغه خط ۲ را کامل حذف کن ۴ تا خط آخر را ببر توی یک اسلاید جدید -لحنت را سعی کن زنده تر نگه داری که ملت خوابشون نبره -توی اسلاید شماره ۱۰ چیزی که نوشتی تبلیغ شرکت دیگه به حساب می یاد که ما اجازه اش را نداریم حذفش کن خلاصه هر کسی چیزی می گه و این کار تکرار می شه و تکرار می شه تا این سمینار دقیقا همون نتیجه ای را بده که مورد نظره. همونجا توی سمینار به این فکر می کنم که باید اینو توی وبلاگم بنویسم بلکه کسی این را بخونه و بره توی محیط کارش یا دانشگاهش همین را پیاده کنه. 10:46 AM نوشا - 0 نظر
سی و یکم شهریور ماه 1388
9/22/2009
با ۱۰ دقیقه تاخیر ناخواسته از سر کار راه می افتم و یک تراموا را هم از دست می دهم که در نتیجه باید ۵ دقیقه منتظر بعدی بمانم و نهایتا به جای اونکه ۵ دقیقه زودتر برسم ۱۰ دقیقه دیرتر می رسم. خانمی که باهاش تلفنی صحبت کرده بودم با شرمندگی می گه که چون ۱۰ دقیقه دیر آمده ام مشتری دیگه ای قبول کرده. از من غرغر و از او معذرت خواهی. اما در نهایت از غرولند چیزی به عمل نمی یاد. چون مشتری ای که قبول کرده ۱ ساعت کار می بره و دیگه ظاهرا به کار من نمی رسه... به توافق می رسیم که حداقل تا اینجا آمده ام سر موهام را کوتاه کنه. می گه با کمال میل. فقط باید منتظر بمونم که کارش با اون مشتری تمام بشه. کمی توی پاساژ می گردم و پول خرج می کنم که حس بهتری پیدا کنم. وقتی برمی گردم منتظر نشسته است. به روال همیشگی آرایشگاههای اینجا اول موها را می شوره و یک ماساژ حسابی هم به کف سر می ده که آدم روحش تازه می شه. طبق معمول فراموش هم نمی کنه که بپرسه درجه حرارت آب خوبه یا نه. می نشینم روی صندلی. موها را شانه می زند و می پرسد که چه جوری کوتاه کند. می گم فقط دم موها را بزنه. می پرسه یک سانت؟ می گم یک سانت که خیلی کمه. فکر می کنم وقتی می گه یک سانت مثلا دو سانت کوتاه می کنه ... بهش می گم نه حدود ۳ سانت. با خودم فکر می کنم ۳ سانت که بگم ۵ سانت کوتاه می کنه و همونقدری هست که در نظرم هست. برای تاکید می پرسه ۳ سانت؟ می گم بله. چند دقیقه افشون موهای منو قیچی می زنه و می گه تمام شد. تشکر می کنم. موهام را خودم سشوار می کشم که مجبور نشم ۱۵ یورو اضافی برای سشوار بدم. حس می کنم که موهام اصلا کوتاهتر نشده اند و همونقدر که بوده اند مانده اند. از سر جام بلند می شم. از دیدن تکه های چیده شده موهام روی زمین خنده ام می گیره. بهش می گم فکر کنم واقعا دقیقا ۳ سانتی متر کوتاه کردین نه؟ تمام تکه هایی که روی زمین ریخته اندازه هم هستن و همه می تونم شرط ببندم که با اختلاف یکی دو میلیمتر ۳ سانت هستند. از سوالم تعجب می کنه. من هنوز در حال خنده هستم. می گم من هنوز به عادت آرایشگرهای ایرانی هستم. اونجا هر موقع می خوام ۵-۶ سانت کوتاه بشه باید بگم ۲-۳ سانت. قیافه اش اونقدر وحشت زده می شه که من دوباره خنده ام می گیره... می گه وای خدای من چه وحشتناک. * در اینجا به خاطر قوانین کار و ... باید تمام مغازه ها ساعت ۸ ببندند. شنبه ها اکثرا تا ۶ هستند و یکشنبه ها کلا تعطیله. البته رستوران ، کافه تریا، بستنی فروشی دیسکو و جاهای دیگر تا تقریبا دیروقت باز هستن. اما خرید یا کارهایی قبیل آرایشگاه یا وقت دکتر اصولا برای شاغلان معضل بزرگیه. مثلا دکترها اکثرا تا ساعت ۴ عصر بیشتر نیستند و روزی که وقت دکتر داری باید عملا مرخصی بگیری... صد البته رستورانها و کافه ها و جاهایی مثل دیسکو اینا تا دیروقت باز هستن. * سلمونی هم که می گم منظورم آرایشگاه به معنی که ما توی ایران داریم نیست. چون اینجا یه چیزی دارن به اسم Friseur که می شه همون سلمونی و یک جیزی دارن به اسم cosmetic که می شه همون آرایشگاه و مخصوص آرایش صورت و ... هست. اونجوری سالن آرایش که مثلا عروس باشی و صبح بری توش هاشولی واشولی و شب در بیای تر و تمیز و مانیکور کرده و آرایش کرده و موی درست شده و ... ندارند یا به اون صورت رایج نیست. برای هر کدوم این مقاصد به مکان مربوطه مراجعه کنید... 11:03 AM نوشا - 0 نظر
بیست و چهارم شهریور ماه 1388
9/15/2009
۵ سال پیش در چنین روزی اولین روزی بود که در آلمان بودم. شرح سفرم را اینجا کمی نوشته بودم . صبحانه در مهمانسرای جوانان خورده بودم و برای امتحان زبان به دانشگاه رفته بودم. ۴ ساعت امتحان زبان و گیج و منگ از خستگی سفر و بی برنامه... بدون خوابگاه. بدون دوستی آشنایی... تنها آشنای کلاس زبان اصفهانم صبح مرا تا دانشگاه رسانده که به امتحان برسم و گفته بعد از امتحانت برو توی راهرو دانشگاه اطلاعیه های خانه و خوابگاه راببین و سعی کن در یکی دو روز آینده چیزی پیدا کنی. خداحافظی کرده و رفته و من مانده ام تنهای تنها. به چیزی که فکر نمی کنم زندگی گذشته ام هست. به ۸ سال زندگی مشترک که ۳ ماه پیش پشت سر گذاشتم. به چیزی که فکر نمی کنم زندگی آینده ام است که چطور خواهد شد. به تنها چیزی که فکر می کنم اینکه باید یک کافی نت پیدا کنم به خانواده ام بگویم که سالم رسیدم. صدای پدر و مادر و خواهر برادرهایم را بشنوم. یادم هست که حس و حال عجیبی بود. همه جا روشن. همه جا تمیز. همه جا منظم. هوای ابری و کمی سرد. ... دفترچه یادداشت اون روزهام را پیدا کرده ام و می خوانم. جالبه... خیلی جالب: * از هواپیما که پیاده می شدیم دخترکی را دیدم که به نظرم خیلی آشنا می آمد. سلام علیک کردیم. فهمیدم که هم دانشکده ای بوده ایم و او هم تقریبا شرایط مرا داشت. حسنی که داشت این بود که کسی می آمد دنبالش و آن شخص طبیعتا به من هم کمک کرد که برنامه قطارم را پیدا کنم و ببینم کدام قطار از کدام سکو و کی کدام قطار را بگیرم و ... 10:24 AM نوشا - 0 نظر
شانزدهم شهریور ماه 1388
9/07/2009
سیتا هم بار اولی بود که کنسرت شجریان می آمد. به نظرش عجیب می اومد که شجریان نشسته می خونه. می گفت همیشه گفته می شه که بهترین حالت برای آواز خواندن در حالت ایستاده است چون ریه بیشترین حجم را پیدا می کند. من: والله تا جایی که من می دونم معمولا سبک موسیقی سنتی اینه که چهارزانو روی زمین بشینی... اما خوب چندسالیه که روی صندلی می نشینند... سیتا: به نظر من یک اشکال بزرگ اینه که نوازنده ها همش سرشون در گریبون خودشون هست و به ملت نگاه نمی کنند. من:این سبک موسیقی سنتیه بالام جان. اینها باید سر در گریبون باشن و با موزیک خودشون فقط حال کنند. سیتا: چرا هیچ کدام هیچ کلامی حرف نمی زنند. از اول شروع می کنند به زدن و خواندن و بعدش تعظیم می کنند و می روند. من: ... سیتا:... من:... برخلاف تصور من خیلی هم آدمها سبز پوش نبودند. خود گروه شهناز هم کلی رنگ و وارنگ لباس پوشیده بودند ولی سبز نبودند. کنسرت تمام شد و تشویق ۲۰۰۰ نفر تماشاچی سالن را برداشت و فریاد دوباره دوباره... با خوشحالی دیدیم که استاد شجریان و مجید درخشانی نگاهی به هم کردن و سر تکان دادن و دوباره برگشتن به سر جاهاشون... شروع کردند به کوک کردن سازها و من مونده بودم که چی می خوان بخونن که باید براش دستگاه عوض کنند. بعد شروع کردند به زدن یکهو اشک در چشمان من جمع شد و فریاد جمعیت به هوا رفت: همراه شو عزیز همراه شو عزیز تنها نمان به درد کاین درد مشترک هرگز جدا جدا درمان نمی شود دشوار زندگی هرگز برای ما بی رزم مشترک آسان نمی شود تنها نمان به درد همراه شو عزیز همراه شو همراه شو همراه شو عزیز همراه شو عزیز تنها نمان به درد کاین درد مشترک هرگز جدا جدا درمان نمی شود دشوار زندگی هرگز برای ما بی رزم مشترک آسان نمی شود اینجا می تونید ویدئوش را ببینید. 10:39 PM نوشا - 0 نظر
هشتم شهریور ماه 1388
8/30/2009
یک بار می گفت که کلاس ربع ساعت دیرتر شروع شده و همه با هم ربع ساعت دیرتر آمده اند. وقتی که پرسیده قضیه چیه همه گفته اند که نماز مغرب بوده. و وقتی پرسیده که چرا دوهفته پیش پس کلاس سر موقع شروع شده گفته اند چون اونموقع هنوز خورشید خیلی دیرتر غروب می کرده و اونها مجبور می شده اند بعد از کلاس نماز بخوانند. تعریف می کنه که معلم عربی هر بار قبل از اینکه درس را شروع کنه دعا می خونه و به تخته فوت می کنه که از شر شیطان برکنار باشه موقع درس دادن و توی هر جمله ای حتما ۳-۴ بار انشاالله می گه. خوب تمام این مسایل طبیعتا برای این دوست ما خیلی خیلی جدید هستن و همش سعی می کنه که اونها رو یک جوری هضم کنه و هم اینکه خوب خودش هم یک جوری خیلی ضایع نباشه. مثلا تعریف می کنه که هر بار که می خواد بره کلاس توجه می کنه که تی شرتی که پوشیده قبلش توجه می کنه که نوشته روی تی شرتش یک عبارت خفن آتئـیستی یا ضد خدا و دین نباشه. می گه دفعه پیش که می رفتم کلاس تی شرتی تنم بود که روش نوشته بود Kill Bush... می گفت فکر کردم خوب حالا این تی شرت مشکلی نداره و حتما جماعت کلی هم کیف می کنند از دیدن چنین تی شرتی. خوب رفته بود کلاس و بعد که بیرون آمده بود با خودش فکر کرده بود ای بابا حالا اگه پلیس آلمان این مسجد را زیر نظر گرفته باشه و ببینه که یک نفر آلمانی با تی شرت kill bush می ره توی یک مسجد حتما فکر می کنه اینجا از همون مراکزیه که تــروریـست تعلیم می دهند. خنده داره نه؟! 12:28 PM نوشا - 0 نظر
سی ام مرداد ماه 1388
8/21/2009
دیروز سیتا صدام می زنه و می گه از دانشگاه استاد ایرانی مون زنگ زده و گفته که یک برنامه تور نصفه روزه هست که مخصوص دانشکده است و ۲ نفر جا اضافه دارند. از ما دعوت کرده که بریم. باید نصف روز مرخصی بگیریم. ولی در عوض برنامه قایق رانی و پارو زنی هست و بعدش هم تیر اندازی با تیرکمان. می گم چرا که نه. به نصف روز مرخصی اش می ارزه. میام پای کامپیوتر و می بینم که یکی از دوست جون ها برام آفلاین گذاشته که: نوشا... من و شوشو داریم فردا میایم آلمان! چیزی نمی خوای برات بیاریم؟! کلی ذوق می کنم که بهش ویزا دادند. هرچند که ویزای ۱۰ روزه اش را اونقدر دیر داده اند که تا بیاید برسد اینجا ۳ روزش گذشته است. اما همین هم غنیمته. طبیعیه که باید شب بیایند پیش من و اینجوریه که بعد ۱۰ کیلومتر پارو زنی و تیرکمان بازی در گرمترین روز آلمان با سیتا می ریم فرودگاه دنبال شون و یک جوری حس می کنم واقعا در رحمت باز شده... 10:16 AM نوشا - 0 نظر
بیست و ششم مرداد ماه 1388
8/17/2009
مهمان های عرب که می رفتند بحث مفصلی باهاشون داشتیم. یکی از آقایون معتقد بود که آلمانها به خاطر اینکه به زبانشون خیلی مغرور هستند اگر هم انگلیسی بلد باشند انگلیسی صحبت نمی کنند. می گفت وقتی باهاشون حرف می زنی می فهمند اما به تو به آلمانی جواب می دهند. این در حالی بود که در تمام مدتی که در شرکت ما بود همه بچه های شرکت طبیعتا باهاش به انگلیسی صحبت می کردند. اما تجربه ای که کرده بود این که وقتی برای خرید لوازم یدکی ماشین به یکی از نمایندگیها رفته بوده شاگرد نمایندگی باهاش آلمانی حرف زده. ما خیلی سعی کردیم که بهش حالی کنیم که اون کسی که توی نمایندگی کار می کنه تحصیلات بالایی نداره و در نهایت انگلیسی خیلی نمی دونه و به همین خاطر هم ممکنه که یک چیزهایی بفهمه اما نمی شه ازش انتظار حرف زدن داشت. اما خوب مرغ یک پا داره. جالب اینکه خود آلمانیها معمولا سعی می کنند یک جوری زبان انگلیسیشون را تقویت کنند که ضایع نباشه در چنین مواردی. همیشه هم مثال میارن می گن توی فرانسه کسی اگه انگلیسی هم بلد باشه باهات حرف نمی زنه که تو مجبور بشی باهاش فرانسه حرف بزنی. کما اینکه من فکر می کنم در مورد فرانسوی ها هم قضیه همین طوره که اکثرشون اصولا فقط فرانسوی بلد هستن و نه هیچ زبان دیگه ای. اینه که وقتی مثلا به عنوان توریست به پاریس وارد می شی برای خرید بلیط قطار و مترو و ... کلی باید دنبال کسی بگردی که حرف تو را به مامور فروش بلیط حالی کنه ... بخش دوم با همکار عراقی ام و یک همکار آلمانی رفته ایم سلف برای ناهار... همکار عراقی می پرسه نظرت در مورد این مهمانها چی بود. یک کمی گپ می زنیم و بعد به عنوان یک چیز بامزه این بحث که در بالا نوشتم را تعریف می کنم. همکار عراقی اول می خنده. می گه آره تمام عربها کلا این دید را در مورد آلمانها دارند که آلمانیها به زبان خودشون خیلی می نازند و به همین دلیل انگلیسی صحبت نمی کنند. می گه حالا من در این حد اینو قبول ندارم. اما به نظر من آلمانیها واقعا به زبانشون می نازند. یک دلیل واضحش هم این هست که همه فیلم ها را به آلمانی دوبله می کنند!!!!! من که دارم شاخ در میارم می گم چی؟! می گه ببین مثلا الان هلند هیچ فیلمی را دوبله نمی کنه. همش به انگلیسی هست و با زیر نویس. می گم خوب اونها شاید هزینه دوبلاژٓ فیلم براشون خیلی زیاده یا کلا تکنولوژیش را ندارند. بعدش هم زبان هلندی اونقدری به زبان انگلیسی نزدیک هست که بشه بدون خوندن زیر نویس هم فیلم را فهمید. می گم ما توی ایران هم همیشه فیلم ها را دوبله می کنیم. یعنی از روز ازل می کردیم. آخه توی ایران ۵۰ سال پیش که کسی سواد فارسی هم نداشت که بتونه زیر نویس بخونه و در ثانی ایران صنعت دوبله داره و با ۳۰ میلیون جمعیت اونموقع و ۷۰ میلیون جمعیت حالا دوبله هم به صرفه بود. یک جوری دهانش باز می مونه! تا حالا به این فکر نیفتاده بود که مثلا ارباب حلقه ها را هم می شه به فارسی دید! می گه ما همیشه فیلم ها را با زیر نویس می بینیم. البته خود عراق که اصلا صنعت دوبله نداره. اگر هم فیلمی دوبله باشه از سوریه میاد... یک کم مکث می کنه و می گه تنها فیلم هایی که ما دوبله می کنیم فیلم های ایرانی هستن. چون ما از این می ترسیم که مردم با دیدن فیلم به فارسی و خوندن زیرنویس عربی از زبان فارسی خوششون بیاد و شروع کنند کلمات فارسی را در محاورات روزمره استفاده کنند!! بعد بحث طبیعتا ادامه پیدا می کنه چون طرف می خواد ثابت کنه که این خیلی یک چیز مهمی هست که آدم فیلم را به انگلیسی ببینه و در مزایای زیرنویس و ... و بعد می گه یا مثلا دانشگاه. خوب آدم پس چرا توی دانشگاه به انگلیسی درس می خونه؟! می گم احتمالا چون شما توی عراق شعبه های دانشگاههای آمریکایی یا انگلیس دارید وگرنه توی همه جای دنیا دانشگاههای معمولی به زبان بومی تدریس می شوند. می پرسه یعنی تو الان تو ایران که درس خوندی به چه زبانی خوندی؟ و من خیلی عاقل اندر سفیه می گم خوب معلومه به فارسی! .... و این قصه ادامه دارد می دونید همیشه بعد از چنین بحث هایی آدم یک حس عجیب غریبی پیدا می کنه. یک جور حسی مثل آدم فضایی ها که از یک سیاره دیگه اومدن و یک چیزهایی تعریف می کنند که همه با چشمهای گرد نگاهشون می کنند. 11:14 AM نوشا - 0 نظر
نوزدهم مرداد ماه 1388
8/10/2009
تمام جذابیت این جنـبـش سـبـز هم شاید در این است که حرکت خودجوش مردمی است. مردمی که ذاتا صلح طلب و مهربان و با صفا هستند و همین به اعتقاد من نقطه قوت این حرکت است. زمان می برد اما ارزشش را دارد. در تاریخ گذشته ایران که نگاه کنیم سردارعلی ها و میرزاکوچک خان ها و ستارخان و باقرخان ها و گروهکهای متعدد قبل و پس از انقلاب با آن همه خونی که فدا کردند چیز واقعا بزرگی به دست نیاورند. جذابیت این جنـبـش سـبـز شاید در این است که مردم ایران بدون وجود گـاندی نوعی خودشان رهبری را بدست گرفته اند و ایمان دارم که در این راه شکست نمی خورند. زیبایی آن در این است که موسوی و کروبی ها از مردم خط می گیرند و نه بر عکس. به زودی پست های غیر انتخاباتی هم می نویسم. قبل از انتخابات ۵-۶ پست نوشته بودم که به تدریج منتشر کنم که همگی در آوار اخبار این روزها مدفون شدند. به زودی دستی به سر و گوششان می کشم و به روزشان می کنم. 10:27 AM نوشا - 0 نظر
پانزدهم مرداد ماه 1388
8/06/2009
متاسفانه نه صاعقه ای آمد و نه کسی خشک شد و نه آنچنان آبی از آب تکان خورد. تمام روزهای گذشته کارنامه دولت مهرورزی را در ذهنم مرور می کنم با تمام رویدادهای وحشتناکشان:
باید منتظر روزهای آینده بود. روزهای سخت آینده فقط برای ما سخت نیست و فقط برای ما نیست که بی خوابی به همراه می آورد. ما که با همیم همه آنها بی خواب می شوند. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ دوستان زبان آلمانی دان اگر وقت و حوصله داشتید به گرداندن وبلاگ ایران در مطبوعات آلمان کمک کنید. 10:42 PM نوشا - 0 نظر
یازدهم مرداد ماه 1388
8/02/2009
 شو مضحک تیتر روزنامه آنلاین اشپیگل هست در مورد اعترافات و دادگاه دیروز. جبهه مشارکت می گه این روند مرغ پخته را هم به خنده می اندازه و برای ما جایی برای خنده نیست. و برای ما تنها چیزی که می ماند چهره تکیده بشاش ترین مرد وبلاگستان است. محمدعلی ابطحی که به گواهی دوست و دشمن یکی از بهترین انسانهای روزگار بود و هست. یکی از معدود دست اندرکارانی که همیشه دنبال کار دستگیرشده ها را می گرفت... او هنوز هم مرد خوب وبلاگستان است. هنوز هم هست. ما همه می دانیم که پشت پرده چه خبر است و ما پشت هم می مانیم. ما با هم می مانیم و آنها را همین از پا در می آورد. آقای ابطحی دوستت داریم برای همه اعترافهایت 11:35 AM نوشا - 0 نظر
هشتم مرداد ماه 1388
7/30/2009
با یک خانمی سر و کله می زنه. صبر می کنم تا حرفش تمام بشه. گوشی را می گذاره و به همکارش چیزی می گه که من نمی شنوم. همکارش جواب می ده آره بابا حقشون همونه که احمدی نژاد رئیس جمهورشون بشه. می خواستن میر حسین بیاد! اون یکی می گه شنیدی خیلی از علمـا می خوان برن نـجف؟ می گه آره! خیلی اوضاع شلوغه... اولی می گه فهمیدی قضیه جودو کارها رو؟ دولت ۳ نفر رو همینجوری سوار هواپیما کرده که برن... من این طرف خط با خودم فکر می کنم سفارتی ها هم اون غولهایی که ما فکر می کنیم نیستن ها!!! 3:33 PM نوشا - 0 نظر
دوم مرداد ماه 1388
7/24/2009
یاد چند ماه پیش در آلمان می افتم. یک حادثه قطار طی اون قطار از ریل منحرف می شه و تا جایی که من یادم هست تلفات جانی ای نداشت. اما جامعه آلمان را شوکه کرد. هیئت تحقیقی مشغول به کار شد که علل سانحه را پیدا کنه و به این نتیجه رسید که قطار مذکور یک نقص فنی مادرزاد داشته که ممکن هست تمام قطارهای این سری ساخت مشکل مشابهی داشته باشند. کاری که سازمان راه آهن آلمان کرد این بود که تمام قطارهای مشابه را طی یک برنامه ریزی دقیق چک کنه و به مردم اطمینان بده که مشکلی وجود نداره و اگه وجود داشته برطرف می شه. به نظر من به این کار می گن جلب اعتماد عمومی و پیشگیری از سوانح ناگوار. کاری که ما ایرانیها فقط می توانیم به خواب ببینیم... این کار طبیعتا هزینه زیادی بر داشت و مردم زیادی هم به خاطر محدود شدن خطوط قطار در آن مدت دچار مشکل شدند و راه آهن آلمان طبیعتا ضرر زیادی کرد... اما ارزش جان انسانها ظاهرا بیشتر از خسارت ناشی از این تست بود... ایران از سال ۱۹۷۹ براساس قوانین تحریم هوایی از سوی ایالات متحده، نمی تواند هواپیماهایی را که بیش از ۱۰درصد قطعات آن را آمریکا تولید کرده است خریداری کند. مقامات هواپیمایی ایران از مدتها پیش به خریداری هواپیماهای روسی روی آورده‌اند. پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ بیش از هزار و ۵۰۰ صد نفر در سوانح هوایی ایران کشته شده‌اند. هواپیماهای ایرباس ۱۰۰٪ توسط اروپا تولید می شود و شامل تحریم آمریکا نمی شوند. ایران هم که ظاهرا کشور فقیری نیست. سوال اینجاست که چرا اینهمه هواپیمای روسی لعنتی؟! چرا کسی پاسخگو نیست؟! اینها مشکلات تحریم نیست ... اینها مشکلات بی لیاقتی دولتمردان ماست. یکی پس از دیگری. یکی بدتر از دیگری. چرا چنین دولتی ولو در روز آخر کار به خاطر بی کفایتی استیضاح نمی شود؟!!!! 7:40 PM نوشا - 0 نظر
دخترک قیافه کاملا عربی داره. چشمهای بزرگ و ابروهای پرپشت تمیز کرده و محجب هم هست ولی خیلی خوش سلیقه در انتخاب رنگ مانتو و روسری. خیلی هم خوش اخلاق و زبله... مدرک از انگلیس داره و حالا برگشته توی کشور خودش یک پست مهم داره و به نظر آدم موفقی میاد. آقاهه مثل اکثرمردهای عرب سیاه چرده و ته ریش مرتب و ادعا کرده که ۱۷ تا ماشین داره و اینجا همش دنبال لوازم یدکی ماشین هاش می گرده. یک آقای دیگه هم هست که در واقع رابط بین شرکت ما و اونها هست که اونهم عرب هست ولی ساکن آلمان. طبق قرار ساعت ۸ می ریم هتل دنبالشون که طبق خلق و خوی شرقیشون نیم ساعتی ما رو معطل می کنند و از ۸ و نیم گذشته لک و لک سر و کله شان پیدا می شه. اون آقای رابط که یک کمی زودتر رسیده به ما می گه خوب باید بدونید که اینها به اینجور زندگی عادت ندارند. اینها معمولا ۱۰ صبح می رن سر کار و ساعت ۲ هم تعطیله. می گم نمی شه منم استخدام کنن؟! فکر کن با یک لیسانس... به محض اینکه می رسند شروع می کنند به گپ زدن بین خودشون. اونقدر گرم بحث بین خودشون هستن که اصولا کـس دیگه ای مجال حرف زدن پیدا نمی کنه. یک جوری بحثشون می رسه به شبکه الجـزیره. یکی شون می گه این شبکه اولین شبکه عرب زبانی بود که به طور مستقل و بدون وابستگی جناحی شروع به کار خبررسانی کرد. دخترک هم با یک ذوق و شوقی تعریف می کنه و می گه آره خوب همش از بی بی سی عربی شروع شد. بعد که اونها توی عربستان مشکل پیدا کردند خیلی هاشون رفتند توی شبکه الجـزیره و ... بهشون می گم ما الـجزیره را بیشتر به پخش فیلم های بن لـادن و القـاعده و ... می شناسیم. دخترک می خنده. ظاهرا بین عرب جماعت این شبکه اسم و رسم دیگه ای داره. ظاهرا واقعا یکی از شبکه های معتبر خبریشون هست که تصادفا اخبار از ما بهترون را هم پخش می کنه. بعد از مدتی گپ زدن یکی شون می پرسه که من از کجا می یام. می گم از ایران. سرش را تکون می ده و می گه می دونم که اینو نباید بگم چون نمی خوام حالت را بد کنم اما من واقعا از اتفاقاتی که این روزها در ایران می افته ناراحتم و خیلی نگران هستم. می گه که بطور دقیق تمام اخبار ایران را پی گیری می کنه و بعد بحث انقـلاب ایران شروع می شه. برام خیلی جالبه که در حرفهاشون از کلمه revolution استفاده می کنند که به معنای انقـلاب هست و نه اعتراض به رای یا اعتراض به رئیس جمهور. و نه اینکه فکر کنید انقـلاب ۵۷ را می گن... نه! همین انتخابات خودمون را منظورشونه. هر کدام یک نظری دارند. یکی می گه ایران به شـاه احتیاج داره. ایرانیها خیلی باهوش و مستقل هستند. این مـلاها نمی گذارند ایرانیها پیشرفت کنند. یکی نقد رفسنـجانی می کنه. اون یکی نقد منتـظری می کنه و من توی کف مونده ام که اینها چقدر در جریان آخرین اخبار هستند. یکی شون یک حرف جالبی می زنه. می گه در ایران اگه دمـوکراسی واقعی بود موسـوی حتی یک دونه رای هم نمی آورد. یکی که ظاهرا مسئول فروش در خاور میانه هست کلی برای سیتا و یکی دوتا آلمانی دیگه تعریف می کنه که ایران چقدر در منطقه خاورمیانه کشور بزرگ و مهمیه. اینکه توی یکی از نشست های چند سال پیش به این نتیجه رسیده اند که بانک ملی ایران بزرگترین بانک منطقه هست (از لحاظ تعدد شعبه ها). بعد هم از احـمدی نـژاد می ناله. می گه در زمان احمـدی نـژاد هیچ معامله ای با ایران نمی شه برقرار کرد. --------------------------------------------------------------------------------------------------- بعد از یک ماه و نیم دیشب تنها شبی بود که پای اینترنت ننشستم. یعنی خیلی با خودم مبارزه کردم که اصولا کامپیوتر را روشن نکنم... تا اینجاش خوب بود. مشکل از اونجایی شروع شد که ساعت ۴ صبح از خواب بیدار شدم با یک عالمه مقاله و نوشته و اخبار در کله ام که شاید همه را به خواب دیده بودم. بعد از یک ساعت مبارزه از جا بلند می شم و میام می نشینم سر کامپیوتر... اعـتیاد بد دردیه ها! 6:04 AM نوشا - 0 نظر
بیست و نهم تیر ماه 1388
7/20/2009
تکه ای از نوشته اخیر بابک داد هست که آخر شبی منو به حد نهایت تحت تاثیر قرار داد. اگر فرصت کردید کل نوشته را بخوانید. 11:08 PM نوشا - 0 نظر
بیست و ششم تیر ماه 1388
7/17/2009
11:25 PM نوشا - 0 نظر
آق بهمن دمش گرم از لندن زنگ زده به پدرش. پدرش گذاشته روی رادیو و اون لحظه به لحظه گزارش می کنه و گزارشش از فوتبال ایران استرالیا هم هیجان انگیزتره. از اونجایی که اصلا انتظارش را نداشتم که رفسـنجانی به این صراحت به قضایا بپردازه خیلی بهم چسبید. خبر بد این که شادی صدر عزیز توسط لباس شخصی ها در حال رفتن به نماز جمعه ربوده شد!! خدا رحم کنه. 11:58 AM نوشا - 0 نظر
بیست و چهارم تیر ماه 1388
7/15/2009
اینجا که هستی این تضاد بین زندگی بی ذغدغه اروپایی و زندگی پرتنش ایرانی آدم را پاره پاره می کند. چکار می شود کرد؟ چکار می شود کرد؟ تمام اینها اما چیزی هم نیست که تازگی داشته باشد. تمام اینها یک بار به تمامی و شاید حتی با شدت و حدت بیشتر در سالهای ۶۰ هم اتفاق افتاده بود. اما آن زمان اینترنتی در کار نبود. آیا ۱۰ سال دیگه ... ۲۰ سال دیگه دوباره چنین روزهایی را شاید هم حتی بدتر تجربه می کنیم؟ با این حال چیزی که حس مثبتی بهم می ده اینه که می دونم که مردم ایران احـمدی نژاد را انتخاب نکرد. اینکه شاید شاید شاید سالها بعد به این روزها به عنوان نقطه عطف مثبتی در تاریخ ایران نگاه کنیم. 12:03 AM نوشا - 0 نظر
نهم تیر ماه 1388
6/30/2009
منهم مثل شما گیج. منهم مثل شما هنوز نمی دانم. منهم مثل شما هرلحظه زندگی ام پای اخبار و یا در بین ایرانیهای بهت زده دیگرمی گذرد. راه سختی در پیشه. باید با هم بمونیم. این شعر برشت شاید بهترین مرهم امروز باشه... در ستایش آموختن متاسفانه متن آلمانی شعر را پیدا نکردم. اگر داشتید برایم بفرستید. 9:57 AM نوشا - 0 نظر
سی و یکم خرداد ماه 1388
6/21/2009
شاید اینها تمام کلماتی باشه که روز و شب من و همه شما را در روزها و شبهای اخیر توصیف می کنه.
مـناظـره کـروبی و مـوسـوی را یادتون هست؟به عنوان حرف آخر که کـروبی از مـیرحسـین پرسید حالا که پاپیش گذاشته ای تا آخرش هستی یا نه؟ و همونموقع کی فکر این روزها را می کرد؟! 5:32 PM نوشا - 0 نظر
بیست و چهارم خرداد ماه 1388
6/14/2009
دوستان خارج از کشور لطفا اخبار را به دوستانتون ایمیل کنید. اکثر شبـکه های خـبری در ایران بسته شده اند. 9:29 AM نوشا - 0 نظر
بیست و سوم خرداد ماه 1388
6/13/2009
2:18 PM نوشا - 0 نظر
بیستم خرداد ماه 1388
6/10/2009
حالا این که هیچی اینجا یکی دو تا دوست لبنانی من هم چند روزه که شروع کردن به ناخن جویدن که نکنه حالا که توی لبنان پارلمان آزادی خواه روی کار اومده توی ایران دوباره احـمدی نژاد رئیس جمهور بشه و تمام امیدهای ما را برای صلح بر باد بده. خلاصه باید اینو هم بدونیم که خلقی از جمله لبنانی و فلسطینی منتظر همین نتیجه انتخاب بین بد و بدتر ما هستند و برای اونها شاید هم حتی بیشتر از ما هم سرنوشت ساز باشه. اینه که هر جور که هست باید رای بدیم... 2:43 PM نوشا - 0 نظر
نوزدهم خرداد ماه 1388
6/09/2009
11:33 AM نوشا - 0 نظر
هجدهم خرداد ماه 1388
6/08/2009
غر و لندهای بقیه را هم کاری نداری که ای بابا یک هفته که کمه و به هیچی نمی خوره و چرا وقت نمی کنی دیدن این بری و دیدن اون بری و ... خوبیش همینه که یک هفته ایرانی. دیروز که برگشتم تا حالا هنوز توی تبم. الان دو ساعته که نشستم سر میز کارم و نمی تونم هیچ جوری حواسم را جمع کارم کنم... یعنی اصلا نمی خوام شروع کنم. توی فکر ملتی هستم که تا ۴ و ۵ صبح توی خیابونها هستن و برای کاندیدای محبوبشون تبلیغ می کنند. توی فکر مناظره ها و حال و هوای انتخابات و ... همش به خوندن نقدها و اخبار دارم می گذرونم. فکر می کنم شور و حال انتخاباتی اونقدر زیاده که آدم لازم نیست نگران باشه که این بار کسی رای نده. منهم دیروز با چند نفری قرار گذاشتم که جمعه بریم Bonn رای بدیم. برام جالبه که می بینم همین انتخاب بین بد و بدتر هم کلی غنیمته. همین که تفاوت بین بد و بدتر تفاوت زمین تا آسمونه. اینکه خوشحالم که همین انتخاب بین ۴ نفر را داری که بتونی انجام بدی. فرض کنید که قانون انتخابات ایران هم مثل سوریه بود. یعنی ریاست جمهوری مادام العمر بود و هر 7 سال یک بار موقع انتخابات فقط یک کاندید وجود داشت که باید بهش رای می دادی و تازه یک مامور هم کنترل می کرد که حتما به همون یک نفر رای بدی. اینه که فکر می کنم همین یک کوچولو دموکراسی را باید استفاده کنیم و از اینکه اوضاع بدتر از بدتر بشه جلوگیری کنیم. -------------------------------------------------------- باید به این نوشته کاوه هم لینک بدهم. 10:53 AM نوشا - 0 نظر
سوم خرداد ماه 1388
5/24/2009
چند روز پیش جلسه ساکنین ساختمان بود. سیتا از من پرسید که دوست دارم منهم توی جلسه شرکت کنم یا نه و منهم گفتم چرا که نه. جلسه ساعت ۶ شروع می شد و من حساب کردم که اگر ساعت ۵ و ۵۰ دقیقه از شرکت بریم به موقع می رسیم. و راستش را بخواهید به عنوان یک ایرانی کلی هم مفتخر بودم که دارم جوری برنامه ریزی می کنم که به موقع برسم. ساعت ۵ و ربع سیتا آمد و گفت آماده باش که باید ۵ و نیم بزنیم بیرون... من با تعجب که چرا اینقدر زود؟تا اونجا که ۱۰ دقیقه بیشتر راه نیست... مثل ۱۰۰۰ بار دیگه بهم یادآوری کرد که وقت شناس اون کـسیه که ۱۰ دقیقه قبل از قرار اونجا باشه و نه سر موقع... منهم مطیع گفتم چشم... همونطور که فکر می کردم زود رسیده بودیم ولی برام جالب بود که اولین نفر نبودیم. یک کمی قدم زدیم و وقت کشی کردیم و برگشتیم توی سالن. سالن تقریبا پر شده بود. برگزار کنندگان جلسه هم برگه های مختلف توزیع می کردند... از تعرفه جدید آب و گاز تا صورتحساب سوخت سال گذشته و ... در سالن هم کم کم بسته شد اما نه کامل بسته. جوری که لاش باز بمونه که اگر کسی اومد ببینه که کسی اینجا نشسته. من کم کم حوصله ام سررفته بود که چرا شروع نمی کنند... کم کم جای نشستن هم نبود و توی حضور و غیابشون هم تقریبا همه حاضر بودند (در واقع همه بغیر از خانم کپلی که ۱۰ دقیقه بعد نفس زنان از راه رسید) خلاصه... شروع کردم به غر و لند که چرا شروع نمی کنند پس... سیتا با اشاره پرسید که موبایلم را خاموش کرده ام یا نه (چیزی که همیشه فراموش می کنم) موبایلم را در آوردم که بی صداش کنم... نگاه کردم روی صفحه اش و دیدم هنوز ۲ دقیقه مونده به ۶. برای من بی نهایت جالب بود که واقعا همه قبل از ۶ اونجا بودند و اینکه جلسه دقیقا سر ساعت ۶ شروع شد. بعد از جلسه به سیتا گفتم توی ایران معمولا اگر جلسه ساعت ۶ باشه همه تازه ساعت ۶ از خونه راه می افتند و اگر زرنگ باشند ۶ و ۱۰ دقیقه سرقرار هستند. 4:25 PM نوشا - 0 نظر
بیست و پنجم اردیبهشت ماه 1388
5/15/2009
یکی از تفاوتهای بزرگ فرهنگی ایران و آلمان در مقابله با حوادث و اتفاقات هست. خلقیات یک آلمانی اینجوری هست که همیشه سعی می کنه احتمال خطای هر موقعیتی را به حداقل برسونه. یک نمونه اش بیمه هست. شما شاید توی هیچ جامعه دیگه ای نبینید که جوان ۲۵-۲۶ ساله نگران این باشه که حقوق بازنشستگی اش چقدره واینکه چه بیمه ای داشته باشه که این حقوق را بیشتر کنه. یا ۱۰۰۰ مدل بیمه ای که توی آلمان وجود داره و هر آلمانی ای دست کم ۱۰-۲۰ بیمه مختلف داره. بیمه بازنشستگی، بیمه درمان، بیمه بیکاری، بیمه عمر، بیمه خسارت، بیمه از کار افتادگی، بیمه آنش سوزی و... یادم میاد به چند سال پیش توی ایران که پدر یکی از همکارهام تصادف کرد و نخاعش آسیب دید. یادمه که پدرش زمین گیر شد و مدت زیادی دوران خیلی سختی برای خانوادشون بود. یادم میاد که تعریف می کرد که مامانش که یک زن معمولی خانه داره بر حسب تصادف دوستی داشته که بهش پیشنهاد داده بود که از خرجی ماهانه خانه مقداریش را بده بیمه بازنشستگی. می گفت اگر این بیمه نبود و من هم سر کار نبودم،پدر من هم که بیمه نیست و الان خانواده ما کامل زیر صفر بود. فکر می کنید این کار نشدنی ای هست که به زنان خانه دار یاد بدیم که برای خودشون بیمه بازنشستگی رد کنند؟ بحثم الان زنانی نیست که ۱۲ تا بچه دارند و شوهرشون توی زندانه و ۱۰۰۰ تا بدبختی دارند... منظورم زنان معمولی خانه دار هست که شوهرشون کار آزاد داره و در آمد متعادلی داره. زنانی که به طور معمول از شوهرشون خرجی می گیرند و با این خرجی ۱۰۰۰ تا چیز چرند می خرند. النگو و مخده و روبالشی و ... یا ایده جالتر اینکه به جای اینکه اینهمه ماهانه صدقه و خیرات بدیم بیاییم و برای یکی دو نفر بیمه بازنشستگی رد کنیم که حداقل از یک سنی به بعد محتاج این و اون نباشند. یعنی این که ماهانه ۵۰-۶۰ هزار تومان بدی برای کسی نون و گوشت بخری هم کار خوبیه اما خوب بیمه یک کار اصولی تری هست. نظر شماها چیه؟ 9:29 AM نوشا - 0 نظر
شانزدهم اردیبهشت ماه 1388
5/06/2009
حالا یک موقع مثل من شانس بیاری یکی از بچه هایی که از قدیم ندیم ها سلام علیکی داشتیم توی یک مدرسه بودیم و توی یکی دانشگاه و یک شهر و دیار را اینجا پیدا می کنی یا بهتر بگیم اون تو رو پیدا می کنه که خوب بهت می گن خوش شانس. همین که کـسی باشه که آدم عصری... شبی... وقتی دلش می خواد با کـسی گپ بزنه بهش زنگ بزنه و باهاش گپ بزنه... یا اینکه بهش بگه من آخر هفته دارم می رم خرید. اگه وقت داری توی هم بیا. با هم یک شهر دیگه که به هر دومون نزدیکه قرار می گذاریم و هر کدوم یک عالمه تو راهیم تا برسیم اما باز هم همین دیدن و گپ زدن خوبه. حرفای خاله زنکی، حرفهای جدی، حرفهای غیر جدی، پشت سر مرد جـماعت، پشت سر اصفهانی ها، پشت سرآلـمانی ها، خـارجی ها، داخلی ها صفحه گذاشتن روحیه آدم را کلی عوض می کنه. هر از گاهی شب عید یا شب یلدا یا موقع تولدی چیزی که باشه کسی هست که باهاش برنامه بگذاری دور هم باشیم... حالا اگه مثل این حاج خانم دوست من شانس بیاری توی یک مملکت دیگه بهت بورس دکترا می دن و می ری از یک غربت به غربت دیگه. از یک مملکت غریب به یک مملکت غریب دیگه. خلاصه اون یکی که می ره این یکیه که می مونه و با خودش می گه... هممم... دوباره تنها ... سعی می کنی که پوست کلفت بمونی. 12:55 PM نوشا - 0 نظر
اول اردیبهشت ماه 1388
4/21/2009
می پرسه توی ایران حقوق سنی ها چطوره... اجازه دارن مثلا برای خودشون مسجد داشته باشند یا نماز بخونن؟ می گم خوب اون آره. می گم وضعیت اقلیت ها توی ایران خیلی بد نیست... مثل اقلیت مسیحی یا یهودی.... چشمهاش گرد می شه... می پرسه شما توی ایران مسیحی هم دارید؟می گم خوب آره... می گه یهودی هم دارید؟می گم آره می گه بابا ایران خیلی دموکراسیه... یعنی نسبت به کشورهای عرب که حساب کنی واقعا دموکراسیه. می گه اونموقع ها زمان صدام مثلا شیعه ها هیچ حق و حقوقی نداشتند. مسجد اگر می ساختند روی سرشون خراب می کرد. یادم میاد که در زمان احـمدی نـژاد هم برای اولین بار مسجد سـنی ها در ایران خراب شد... می گم دموکراسی تعریف دیگه ای داره... شاید ایران نسبت به کشورهای عرب دموکرات به حساب بیاد اما معنیش این نیست که ایران دموکراسیه... و از اونجا بحث انتخـابات شروع می شه. طرف هم ناراحته که چرا خـاتمی کاندید نشده یادم به دوتا نوشته آخر دکتر شیرزاد می افته و می یام که بهشون لینک بدم: عسل و خربزه و پست آخرش. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ چیز دیگه ای که می خواستم اینجا بنویسم و در واقع کم کم فراموش کرده بودم و افسون عزیزم یادآوری اینکه چطور می تونید اطلاعات فیس بوک تون را از جستجوی گوگل و سایر موتورهای جستجو حذف کنید:
10:01 AM نوشا - 0 نظر
نوزدهم فروردین ماه 1388
4/08/2009
چند روز پیش... از خواب بیدار می شم... دوش می گیرم. آماده می شم که برم سر کار. به گلها آب می دم. به ماهی ها غذا می دم و بعدش یادم میاد که یک کار خیلی خوب هست که باید انجامش بدم... دیروز تصادفا توی شهر جایی دیده ام که پیاز گل زنبق می فروشند و خریده ام. پیازهای گل زنبق را می کارم توی باغچه روی بالکن و از خودم می پرسم چند روز طول می کشه تا در بیان. شاید این لذتش هم بیشتر از سبزه کاشتن باشه. از ذوق اینکه هر روز صبح از ذوق گلهای زنبق از خواب بیدار می شم ذوق می کنم. امروز آخرین روز تعطیلات ۴ روزه عید پاکه. حالا اینش به تنهایی چیز جالبی نیست. چیزی که جالبه اینه که شنبه شب گذشته توی اکثر شهرهای آلمان می تونستید صحنه هایی را تجربه کنید که معمولا آدم فقط فکر می کنه که در ایران در ۴شنبه سوری اتفاق می افته. در این روز هم دقیقا مثل ۴شنبه سوری مردم آتش آخر سال را روشن می کنند و با آتش زدن چوبهای کهنه آغاز بهار را جشن می گیرند. چیزی که خیلی جالبه تقارن زمانی کریسمس و شب یلدا و تقارن عید پاک و نوروز هست که گرچه ۱۰۰٪ منطبق نیستند اما واقعا تفاوتشون چند روز بیشتر نیست و این نشون می ده که همه این اعیاد در واقع ریشه در طبیعت داشته اند. 10:47 AM نوشا - 0 نظر
دوم فروردین ماه 1388
3/22/2009
 اینم از ۵ سین امسال من با دسته گل رنگ و وارنگ سیتا. سبزه و سمنو و سنجد هر سه تمام شده بود و من به این نتیجه رسیدم که هر چند که ۵ سین ۷ سین نمی شه اما بهتر از هیچی که هست. سال جدید را به همتون تبریک می گم و آرزوی روزهای خیلی خیلی خوب در سال ۸۸ براتون دارم. 5:27 PM نوشا - 0 نظر
بیست و سوم اسفند ماه 1387
3/13/2009
می پرسه می گه امسال دیگه kresse درست نمی کنی؟ ... می پرسم کرس دیگه چیه؟ می گه همون که هر سال قبل از نوروز خیس می کنی تا موقع سال تحویل سبز شده باشه... امسال یادت رفته؟!!!! و من جیغم در میاد که واقعا امسال یادم رفته و سیتا طبیعتا غرق افتخار می شه که چیز به این مهمی را یادش بوده. حالا خودمونیم به عنوان یک مرد اینکه چنین چیزی را به یاد بیاره واقعا باید بهش مدال داد نه؟ 2:26 PM نوشا - 0 نظر
شانزدهم اسفند ماه 1387
3/06/2009
امروز بعد از یک روز بی نهایت پرکار کاری و ملاقات یک دوست بعد از ساعت کار به خونه میام و با لذت به برنامه ۲-۳ روز آینده ام فکر می کنم. که فردا بروم نمایشگاه سبیت و دو روز آخر هفته را مهمانی و شکم چرانی پیش مامان سیتا. شروع می کنم کم کم به وسایلم را آماده کردن که فردا صبح قبل از رفتن فقط همه چیز را بریزم توی ساک دستی ام و بروم. حتی یادم می مونه که بسته گز و سوهان که مامان اینها فرستاده اند برای مامان سیتا را از گنجه خوراکیها در بیارم و بگذارم روی بقیه وسایل.... دوربین و شارژر موبایل و کتاب و ... همه چیز. یعنی حتی به این فکر می کنم که کارت قطار جدیدم را هم یک هفته پیش گذاشته ام توی کیف پولم که فراموشش نکنم و دردسر بشه. کم کم خودم کف می کنم از اینکه چقدر همه چیز مرتتبه. از اینکه چقدر خوبه که همه چیز مرتتبه... بعدش با خودم فکر می کنم برای اینکه حسابی آلمانی رفتار کرده باشم بلیط قطارم را هم همین امشب اینترنتی بخرم که فردا فقط شیک از خونه برم تا ایستگاه قطار و سوار بشم و ... قسمت دوم حالا دقیقا همین لحظه نقطه عطف ماجراست... مشکلی پیش اومده و اینکه کیف پولم ناپدید شده. بگرد و بگرد و بگرد. ساعت ۹و نیم شب... به این فکر می کنم که کارت قطار و کارت دانشجویی (که هنوز ۲-۳ هفته دیگه باهاش می شه سوار اتوبوس و مترو شد) و کردیت کارت و کارت بانک و پول و کارت ورزش و خلاصه دار و ندارم از دست رفته. و از همه بدتر قید مسافرت فردا را هم باید بزنم. فکر و فکر و فکر... به نتیجه قطعی می رسم که کیف پولم را توی اتوبوس ساعت ۸ و ۴ دقیقه به سمت خونه جا گذاشته ام. پای پیاده راه می افتم می روم آخر خط به این امید که یک راننده اتوبوس اونجا باشه و بتونه راهنماییم کنه یا از مرکز بپرسه که شاید کسی کیف پول را تحویل داده باشه. مثل توی فیلم های درام مثل دمب اسب از آسمون بارون میاد. خانم راننده اتوبوس از مرکز می پرسه و اونها جواب می دن که خبری نیست. بهم یک تلفن می ده و می گه که امشب تا قبل از ۱۲ شب می تونم به این تلفن زنگ بزنم. چون ۱۲ شب تمام اتوبوسهای این خط اونجا جمع می شوند. قسمت سوم پای پیاده بر می گردم خونه. زنگ می زنم به تلفنی که خانم راننده داده. می گم که ساعت ۸ و ۴ دقیقه توی اتوبوس خط شماره فلان کیف پولم گم شده. طرف یک چیزی می گه که من نمی فهمم. آخرش می فهمم که داره یک آدرس را توضیح می ده. می پرسم ببخشید چی گفتید؟ می گه گفتم همین چند دقیقه پیش آورده اند تحویل داده اند. می تونید بیایید بگیرید... و من طبیعتا بال در می آورم. باید با همان خط اتوبوس کذایی بروم تا اون یکی انتهای خط. مشکل کوچکتر اینجاست که پول بلیط خریدن هم ندارم. این طرف و اون طرف خرده سنت هایی که پیدا می کنم را جمع می زنم ... به ۲ونیم یورو که رسید می زنم بیرون. ساعت شده ۱۱ و اتوبوس خط کذایی میاد و ۲۰ دقیقه طول می کشه تا به انتهای خط برسیم. انتهای خط یک جورایی ترسناکه. تاریک و یک عالمه اتوبوس و یک ساختمان گنده گه باید از جلوی کلش رد بشی تا به اونجایی برسی که راننده اتوبوس خط بهت آدرس داده. با خودت فکر می کنی آدم باید نصفه شبی جگر شیر داشته باشه این دور و برها پرسه بزنه . خلاصه کیف پولت را می گیری و از آقاهه تشکر می کنی و بر می گردی... بر می گردی توی ایستگاه اتوبوس و تازه توی کیف پولت را نگاه می کنی... تمام کارتها سر جاشون هستند. حتی برای اولین بار متوجه می شی که به جای یکی، دو تا کارت ورزش داری!!! اما ۱۰۰ یورو که تازه از بانک گرفته بودی طبیعتا توی کیف نیستند. با اینحال خوشحالی که کارتها را داری و از شر ۱۰۰ جا سر زدن و کارت باطل کردن و کارت جدید تقاضا کردن و ... راحتی. قسمت چهارم تو همین فکر ها هستی که می بینی انگار اتوبوس باید خیلی وقت پیش می اومد و نیومد. روی برنامه اتوبوس دقیق تر نگاه می کنی می بینی نوشته ساعت ۲۳ و ۳۷. بالای ۳۷ نوشته B و پائینش نوشته D. B مشکلی نیست... اما D اون پایین پایین نوشته که یعنی فقط جمعه شب ها و شبهای روزهای تعطیل سرویس داره. و اینجوری می شه که نصفه شبی می مونی توی گل و با خودت فکر می کنی توی این خراب شده آخر دنیا که تاکسی هم رد نمی شه. قسمت آخر چند دقیقه توی منگی می مونی و توی فکری که چکار کنی چکار نکنی که یک صدای آشنا به گوشت می رسه... به خودت می گی هر چی نباشه اینجا آلمانه دیگه!!! و اون صدا صدای یک تراموای شهری یا بقول آلمانیا اشتراسن بان هست که نصفه شبی فرشته نجاتت می شه و تو رو تا ایستگاه مرکزی می بره. اونجا دوباره از دستگاه پول می گیری و می شینی توی یک تاکسی و کمی از ۱۲ گذشته دوباره توی خونه هستی. 12:17 AM نوشا - 0 نظر
|
