یکی از کارهای سخت برای من تا همین چند وقت پیش ها زود به زود عکس فرستادن برای ایران بود. مخصوصا از وقتی که بچه جان ها به دنیا آمده اند همه بیشتر مشتاق دیدن عکس هستن. با این حال پروسه عکس فرستادن چیز سختی بود. باید عکس را می گرفتی و بعد می ریختی روی کامپیوتر. از بین عکسها انتخاب می کردی. انتخاب عکس هم کار سختیه... باید حواست باشه که این عکس که می فرستی مستقیم می ره روی آنتن. یعنی اگه اون پشت میز اتو دیده می شه یا سبد لباس روی زمینه بهتره که نفرستی که نگن حداقل این سبد لباس رو جمع می کرد بعد عکس می گرفت. بله فامیل اصفهانی کلا ول انگاره دیگه جون به جونش کنی دنبال سوژه می گرده.
باید خوب نگاه کنی دور چشمهات حلقه نیفتاده باشه و رنگ پریده  نباشی و قیافه ات عین عالم و ارواح نباشه که از فرداش هی مامانه زنگ می زنه می گه توی عکس دیدم خیلی از بین رفتی یه دکتر برو، به تغذیه ات برس.
باید حواست باشه که بچه ها لباس تکراری نپوشیده باشن که اونوقت واویلا.
باید کلا عکسی پیدا کنی که بچه توی دوربین نگاه کرده باشه تار و تیل هم نباشه. مراحل رشدش را نشون بده و چیز متفاوتی هم باشه با بقیه عکسهای قبلی.
باید هم کم انتخاب کنی که توی اتچمنت ایمیل جا بشه و ملت بتونن دانلود کنن با خط های اینترنت ایران
بعد خلاصه اینقدر از سر و  تهش مجبوری بزنی که فقط 4 تا عکس از توش در میاد. برادرم می گه هر بار عکس می فرستی همه با ذوق و شوق میان نگاه کنن و بعدش می گن ای فقط همین؟ بیشتر عکس بده.

چند وقته که این پروسه به لطف تکنولوژی برای من خیلی راحتتر شده. اسمارت فون خوبی که دارم عکس و فیلم می گیره به خوبی عکس و فیلم دوربین عکاسی و فیلمبرداری... بعد همون موقع داغ داغ از تنور در اومده می بینم این عکس باحاله یا فیلمه باحاله روش کلیک می کنم که آپلودش کن روی دراپ باکس. روی کامپیوتر مامان اینها هم نصب شده که اتوماتیک سینک می کنه و وقتی چیز جدیدی باشه دانلود می کنه. اینه که خیلی زود به زود فیلم و عکس می فرستم و همه شادان و راضی هستن از دستم.