|
ششم دی ماه 1386
12/27/2007
فکر اینکه بعد از هشت سال برگردی به کشورت و اونجا ترور بشی آدم رو یک جور شوکه می کنه. یکی از چیزهایی که کفرم را در میاره خوندن این تیتر خبریه: یک گزینه کمتر برای آمریکا. این وسط اسم کشوری را که نمی تونم بشنوم آمریکا هست! 10:57 PM نوشا - 0 نظر
پنجم دی ماه 1386
12/26/2007
جای شما همگی در کنسرت گوگوش خالی بود. اینهم یکی از مزایای غربت هست که آدم می تونه مثلا گوگوش را روی صحنه ببینه و ببینه که هنوز هم موقع اجرای جاده اشک می ریزه و هنوز هم با اجرای هر آهنگ همه را از خود بی خود می کنه.  
6:31 PM نوشا - 0 نظر
بیست و چهارم آذر ماه 1386
12/15/2007
هفته پیش این موقع ها بود که برگشتیم و این هفته پنجشنبه یک سمینار باید بدهم که هم یک خورده مشکله و هم حساس... بعدش یک هفته تعطیلات کریسمسه و امیدوارم که اونموقع بتونم بیشتر بنویسم. مواظب خودتون باشید تا من برگردم. 2:15 PM نوشا - 0 نظر
چهاردهم آذر ماه 1386
12/05/2007
روز اول منشی شرکت میاد دم در دنبالم... با روسری و لباس رنگی شیک اما کاملا پوشیده در واقع دامن تا روی زمین. با انگلیسی دست و پا شکسته خودمون را معرفی می کنیم... احوالپرسی می کنه و من یادم میاد که لپ تاپ را توی ماشین جا گذاشته ام... تا زنگ بزنه که راننده برگرده و من به کامپیوترم برسم فکر کنم کمتر از 5 دقیقه معطل می شیم... توی این مدت اونقدر تعارف می کنه که من یک جایی بنشینم که تسلیم می شم... بعد هر 10 ثانیه یک بار می گه Sorry! می گم من ساری هستم که براتون زحمت درست کردم و دوباره روز از نو روزی از نو. یادم میاد که چقدر دلم برای همین مهربونی های بی دلیل تنگ شده. وارد شرکت که می شم همه توی جلسه هستند و من منتظر می مونم بیرون که ایمیلم را چک کنم و در عین حال کمی با این دختران مالزیایی گپ بزنم. دختر جوان دیگه می بینه که من اونجا نشسته ام میاد کنارم. ایمیلم را سریع تمام می کنم و شروع می کنیم به گپ زدن. خیلی جوان به نظر میاد و من باورم نمی شه که 29 سالشه و 3 تا بچه داره و تازه دلش یکی دیگه هم می خواد. تازه منشی یا اینجور چیزها هم نیست. کار مهندسی می کنه و شوهرش هم همین طور. از اینکه توی 10 دقیقه تمام جیک و پیک همدیگه را در آوردیم خنده ام می گیره. اینها مردمان بی ریا و بی تکلفی هستند. مثل اکثر ملیت های دیگه به خودشون و کشورشون افتخار می کنند و کافیه باهاشون 10 دقیقه حرف یزنی تا عکس تمام فک و فامیلشون را نشونت بدهند. جنوب شهر .... روزهای اول و دوم برای خودم می رم توی شهر. از روی نقشه و هر جا که علامت زده را می بینم. روز اول فکر کنم دقیقا از جایی شروع می کنم که نباید. در واقع سر از جایی در میارم که عین جنوب شهر تهرانه... مردم به وضوح فقیرتر هستند و خانه ها همه در حال فرو ریختن... اما هر از گاهی هم بین همون خرابه ها یک برج خیلی بلند می بینی که با خودت فکر می کنی این برج اصلا به اینجا نمی یاد. ملت مالزی کلا خیلی توی کف برج سازی هستند. بلندترین برجهای دوقلو ... چهارمین برج بلند تلویزیون دنیا... بلندترین تیرک پرچم ... خلاصه همه چی خیلی بلند. این موتور سوارهای بد... کوالالامپور یک جورهایی منو خیلی یاد تهران می اندازه... ترافیک و صدای بوق ممتد و اونهمه موتور سوار. حس قدیمی زندگی در شهر بزرگ برای آدم زنده می شه. شب موقع برگشتن به هتل موقع رد شدن از خیابون یک موتور سوار کیفم را از کولم می کشه و می ره. روی بازوم یک لکه سیاه خیلی گنده می مونه... از ترس اینکه کسی کیقم را بزنه تقریبا همه چیزهای مهم را توی هتل گذاشته ام. با اینحال کیف پول خوشگلم و credit card و کارت بانک و مقداری پول پر می زنند. چیزی که جالبه عکس العمل مالزیایی هاست وقتی که براشون تعریف می کنی که چه اتفاقی افتاده... طبیعتا کلی شرمنده می شوند و اما تقریبا همه شون هم به اتفاق می گن آه... موتورسواره حتما هندی یا چینی بوده. از اینکه رفتارهای آدمها هر جای دنیا که باشند یکسانه خنده ام می گیره. با خودم فکر می کنم توی آلمان هم حتما آلمانی ها می گفتند کار روسها یا لهستانی ها بوده و توی ایران هم می گفتند کار عربها یا افغانی ها بوده. 12:56 PM نوشا - 0 نظر
هشتم آذر ماه 1386
11/29/2007
6:28 AM نوشا - 0 نظر
هفتم آذر ماه 1386
11/28/2007
الان در فرودگاه آمستردام هستم. منتظرپرواز به کوالا لامپور. به استپ های پرواز یک استپ هم در سنگاپور اضافه شده... در نتیجه امروز ساعت یک ظهر که از خونه راه افتادیم فردا شب ساعت 9 می رسیم به کوالا لامپور... یکی دو ساعت قبل از حرکت تمام وبلاگهایی که می شناسم را روی لپ تاپ باز می کنم که در حین پرواز بخونم...یکی دو تا فیلم هم کپی می کنم روی سیستم که اونجا وقت شد ببینم... اما از من به شما نصیحت وقتی که دارین می رید مسافرت سعی کنید مثلا یک فیلمی مثل میم مثل مادر را با خودتون نبرید... حالا از ما گفتن. توی فرودگاه دوسلدورف سیتا توجهم را به کتاب شیرین عبادی جلب می کنه Mein Iran آخرین بار یک مصاحبه تلویزیونی دیده بودم از او و تلویزیون arte که به بهانه همین کتاب بود در واقع... صفحات اول کتاب خاطره منحصر به فرد شیرین عبادی دوباره منو تکون می ده و به اون روزها می بره... تعریف می کنه که چطور موقع بررسی پرونده قتلهای زنجیره ای توی یکی از اسناد می خونه که نفر بعدی شیرین عبادی است. و اینکه مامورین قتلهای زنجیره ای نتوانسته اند مجوز فوری قتل او را بگیرند فقط برای اینکه ماه رمضان بوده! خلاصه... از این حرفها بگذریم. فرودگاه آمستردام فرودگاه خیلی بزرگ و خیلی قشنگیه... و خیلی خیلی مجهز. حتی یک قسمت هست با صندلیهای خیلی راحت برای دراز کشیدن و تا دلتون بخواد فروشگاه و هر چند متر ایستگاه اینترنت و خلاصه دنیایی برای خودش. یکی از تفریحات ما اینجا خوندن تابلوها به هلندی و حدس زدن معنای اونهاست. معمولا کلمات هلندی ترکیب کلمات انگلیسی و آلمانی هستند. الان دیگه کم کم برم بشینم سر راهنمای سفر مالزی و ببینم که این مالایا ها چه جور انسانهایی هستند. اولین چیز جالبی که از توی کتاب در اومد اینکه توی مالزی باید غذا را با دست راست بخوری... دست چپ را معمولا برای غذا خوردن به کار نمی برند... حالا ما که بی ادب نیستیم اما ظاهرا با دست چپ طهارت... :D یکشنبه 5 عصر کوالا لامپور یکی از مزایای سفر توی گروه یک پروفسور از آلمان اینه که محل اقامتت می شه یک هتل 5 ستاره در مرکز کوالا لامپور. هتل تو رو یاد تمام این فیلم کمدی ها که در باره آدمهای خیلی پولدار می سازند می اندازه. همه جا زه طلایی و سنگ مرمر و دربونهای کلاه به سر که در تاکسی را باز می کنند و چمدون تو رو می گذارند توی اون ترالی های طلایی رنگ که توی فیلمهای کمدی همیشه یک نفر پشتشون قایم می شه... پلیس ضد شورش ... از دیدن اونهمه پلیس ضد شورش تعجب می کنی. ظاهرا این هفته قراره که انتخابات برگزار بشه و قراره که ملت تظاهرات کنند و تقاضای آزادی بیشتر در انتخابات کنند. ظاهرا در حال حاضر قضیه از این قرار هست که 9 تا پادشاه یا سلطان هستند که هر 5 سال یک بار یکی به عنوان پادشاه انتخاب می شه. تا امروز عصر هر جا که رفتیم مسیر بسته بود و باید دور می زدیم به خاطر جلوگیری از آشوبگری تظاهرات! رانندگی ... مالزی تا همین سالیان پیش مستعمره انگلیس بوده و یکی از آثار مشهودش رانندگی چپکی است. اینکه راننده سمت راست بشینه و برونه اونقدر عجیب غریب نیست اما هر بار توی یک میدون یا فلکه یا سر پیچ در چشماتو می گیری چون فکر می کنی الان یکی از اون سمت میاد قیچی می کنه ماشین رو... مولتی کولتی ... یکی از جذابیتهای مالزی و در واقع کوالا لامپور همون به قول خودمون مولتی کولتی بودنشه... توی خیابون بودایی می بینی با اون لباسهای قرمز و زنهای محجبه می بینی و زنهای بی حجاب می بینی و کلی هندی و پاکستانی می بینی با لباسهای محلیشون ... از یک طرف مسجد می بینی و طرف دیگه خیابون معبد بودایی ها. خلا... یکی از مشکلات این ملت اینه که هنوز یک سیستم استاندارد برای توالت ندارند. بعضی جاها توالت فرنگی با شلنگ اما بدون دستمال. بعضی جاها شلنگ با دستمال توالت اما بدون توالت فرنگی و فقط گودال. بعضی جاها کاملا فرنگی یعنی بدون آب و توی هتل مثلا یک فرم عجیب غریبی از خلا که نه می شه روش نشست نه توش نه بالاش! خلاصه که هر دستشویی جدید اینجا برای خودش ماجرایی داره. بدی ماجرا به اینه که اصلا هیچ آمادگی روحی آدم نمی تونه داشته باشه. تعطیلات... یکی از چیزهای جالب دیگه این مملکت تعطیلاتشونه. در غرب مالزی شنبه و یکشنبه ها تعطیله و در شرق پنجشنبه و جمعه. یعنی در بدترین حالت 4 روز تعطیل و در بهترین حالت هر روز هفته روز کاریه... 10:26 AM نوشا - 0 نظر
سی ام آبان ماه 1386
11/21/2007
نینوچکا از حالا مشغول آه کشیدنه... سرش رو تکون می ده و می گه ببین غربت با آدم چکارها که نمی کنه. پس فردا هم حتما می شی عین حسین درخشان مدافع ملاها... سفر خوبه... فکر کنم حتما اونجا اگه نتونستم آپدیت کنم اما یادداشت می کنم و بعدا ها وبلاگیش می کنم. شماها همگی مواظب خودتون باشید تا من برگردم. 7:52 PM نوشا - 0 نظر
بیست و سوم آبان ماه 1386
11/14/2007
ازش می پرسم که تکلیف طلب هاش به کجا رسیده و اینکه آیا پولی که به همسرش بدهکار بوده را پرداخته؟ می گه که طلبش را نتونسته وصول کنه و پول را برای همسرش تهیه کرده اما او سر قرار نیومده و لحظه آخر گفته که به این مقدار پول راضی نیست. ازش می پرسم که چرا سعی نکرده راضیش کنه؟ می گه که دیگه فایده ای نداره. چون رفته برای بچه کوچکش یک آپارتمان خریده که وقتی بچه بزرگ شد آینده داشته باشه! و دوباره تعریف می کنه که چقدر سخته و چقدر تورم و چقدر بدهی داره و اینکه حتی ماشینش رو فروخته و... یک ساعت تمام بهش بد و بیراه می گم. اونقدر عصبانی هستم که نمی تونم خودم را کنترل کنم. بهش می گم چطور میتونی همیشه فقط وضع خودت را از اونچه که هست بدتر کنی و بعد هم آه و ناله سر بدی؟ با دوست ایرانی دیگه ای که تازه اومده اینجا حرف می زنم که خانواده اش بهش زنگ زده اند و گفته اند که پولی که براس ساپورتش داده اند را باید برگردونه ایران چون وضع خیلی خراب شده... به نظرم عجیب میاد. بعد از دو سه روز تعریف می کنه که فهمیده که خانواده اش یک جایی خونه خریده اند و حالا باید هر دو ماه یک بار یک میلیون قسط پرداخت کنند... خانواده کارمندیان!!! بعضی وقتها واقعا فکر می کنم اگه می شد بعضی جملات مثل٬ توکل بر خدا٬ یا ٬خدا می رسونه٬ را از ذهن این ملت حذف کرد و به جاش یه کمی حساب و کتاب یادشون داد بد نمی شد که هیچی خدا هم حتما خیلی راضی تر بود. 3:18 PM نوشا - 0 نظر
بیستم آبان ماه 1386
11/11/2007
حالا همه اینها را گفتم که در واقع بگم دلم با همه اینها برای برنامه های ایرانی تنگ شده... بعضی وقتها حتی دلم برای صدا و سیما هم تنگ می شه ... و اونوقته که می فهمم که دارم خل می شم... توی کتابخونه ایرانی غرغر می کنم که توی اکثر خونه های اینجا آدم اجازه نداره که ماهواره نصب کنه... اونجا بهم با قاطعیت می گن که به عنوان یک خارجی از نظر قانونی این حق را داری که ماهوراه نصب کنی برای دیدن و ماندن در فرهنگ خودت. یک جوری همین قانون بهم قوت قلب می ده... 9:46 PM نوشا - 0 نظر
نه اینکه آلمانیها همه گل و بلبل باشند... آدم خوب و بد که همه جا هست. همیشه سعی می کنم بدون پیش داوری در مورد ملت قضاوت کنم. ایرانیهای اینجا دقبقا دو دسته هستند. یک دسته که آلمانها را نژادپرست می دونن و یک دسته که عاشق آلمانها هستن و هر کاری که اونها بکنند را تايید می کنند. من همیشه سعی می کنم اخلاقبات ایرانی را با اخلاقیات آلمانی مقایسه کنم و ببینم که کجا می شه توی اخلاقیات ایرانی چیزی رو تصحیح کرد که توی این فرهنگ جا افتاده و کچا می شه اون یکی را تصحیح کرد... راستش رو بخواهید اکثر اوقات به این نتیجه می رسم که نه به اون شوری شور و نه به این بی نمکی... همیشه فکر می کنم اون اغراق و افراط و تفریط ایرانی خوب نیست اما اینجور مدل آلمانیش هم خفه کننده است. امروز یکی از همکار ها عصبانی بود از یک همکار دیگه توی یک شهر دیگه... می گفت ببین چه ایمیلی زده... ایمیل را خوندم ... طرف به طرز خیلی زشتی نوشته بود که خیلی خوشحال نیست که آقای الف و آقای ب دارن می رن پیشش و اینکه اصلا تضمین نمی کنه که بتونه براشون وقت کافی بگذاره... داشتم با خودم فکر می کردم اگه این آقای الف و آقای ب ایرانی بودند حتما می گفتند این بابا با ما بخاطر اینکه ایرانی هستیم اینقدر بد رفتار می کنه... اما چیزی که باید دید اینه که بعضی ها را اصولا با ۱۰۰ من عسل هم نمی شه خورد... می خواد ایرانی باشن می خواد آلمانی ... 5:07 PM نوشا - 0 نظر
سیزدهم آبان ماه 1386
11/04/2007
تا 3 صبح بیدار موندن الان خودش را نشون میده در اینکه حس بنگی و خستگی دارم ... اولین کاری که می کنم نشستن پای وبلاگ و همزمان گوگوش... یک جورایی گوگوش تنها چیزیه که در هر حالتی دوباره منو به حال تعادل برمی گردونه... بعد از یک هفته تمام مهمون آلمانی داشتن و آلمانی حرف زدن و شنیدن تنها چیزی که می چسبه یک چای کمر باریک و موزیک ملایم ایرانی. به چند چیز مختلف فکر می کنم که به زودی در موردشون خواهم نوشت. دلم برای اصفهانم تنگ شده. 2:20 PM نوشا - 0 نظر
دوم آبان ماه 1386
10/24/2007
دیشب جای همگی شما خالی برنامه صمد و هادی خرسندی بود توی شهر فسقلی ما... برنامه شون توی یک کلیسا بود و کل کلیسا پر شده بود چیزی که من فکرش رو نمی کردم... هادی خرسندی هم همش می ترسید که صاعقه ای چیزی از آسمون بر سرش نازل بشه که با اینهمه مسلمون توی کلیسا داره برنامه اجرا می کنه. برنامه قشنگی بود... سه ساعت تمام به خنده طی شد... چیزی که هست اینه که توی آلمان وقتی که داری می ری یک برنامه ای می تونی با خیال راحت همینجوری از راه دانشگاه بری و می دونی که همه هم همینجور هستند... می دونی که اگه خیلی به خودت برسی حتما انگشت نما می شی. اما چیزی که یادت نمی مونه اینه که ایرانیا ۱۰۰ سال هم که اینجا بوده باشند اون آرایش غلیظ مثل مال عروسی و لباس شیک و پیک و پالتوی پوست خز و اینجور مقولات رو فراموش نمی کنند... اینه که وقتی از راه داشگاه می ری اونجا طبق معمول همون حسی بهت دست می ده که توی ایران توی هر مجلسی که می رفتی: حس هپلی بودن. برنامه که طبق رسم ایرانی نیم ساعت دیرتر شروع می شه هم توی اعصاب من یکی که نمی ره... می دونم که همیشه باید صبر کرد که همه برسند... اما چیزی که از همه کیفور تر بود و اصلا انتظارش رو نداشتم رسم همیشگی خرابی بلندگو بود... یادتونه توی ایران هر وقت هر برنامه ای که بود نیم ساعت اولش به یک دو سه و خش خش و آلارم بلندگو طی می شد؟ دیشب هم دوباره... یک جوری خیلی آدم حس می کرد که توی ایرانه. خلاصه دم این کتابفروشی ایرانی شهر ما گرم که هر از گاهی اینجور برنامه ها رو ردیف می کنه. لینک یکی از برنامه های قبلی صمد و ... 11:10 AM نوشا - 0 نظر
هفدهم مهر ماه 1386
10/09/2007
همینجور که داری به اونهمه تصویر عین هم نگاه می کنی یکهو یک تصویر عجیب غریب نظرت رو جلب می کنه... یک خانم چادر مقنعه ای می بینی که داره در شبکه CNN حرف میزنه... با خودت فکر می کنی... این ایرانیه؟ می تونه هم البته عرب باشه یا هر چیز دیگه... نینوچکا می گه گمونم ولی ایرانیه... چادر و مقنعه رو هم رو هم مال ایرانیاست. همینجوری که مشغول تجزیه تحلیل قیافه خانمه هستم و در حال حدس زدن که قضیه چی می تونه باشه تصویر عوض می شه می ره توی خیابونهای تهران و دخترها و زنهای ایرانی را نشون می ده و برخورد پلیس باهاشون رو و کلیپی از همه اون عکسهایی که این روزها همه دیده ایم... و حتی اون فیلمی که با موبایل گرفته شده که دختری را به زور می برند. http://www.youtube.com/watch?v=jbxgX-Y6ux4 همین جوری خشکت زده... نینوچکا اونطرف تر داره دنبال چیزی می گرده... اونهم دیده طبیعتا اون چیزی که من دیده ام و حالا داره زیر چشمی نگاه می کنه. می ترسه که حالم گرفته شده باشه... حالم گرفته است. بدتر از همه اینکه دلم تنگه. امروز صبح چشمم از خواب که بیدار شدم چی جلوی چشمم باشه خوبه؟ ... تصویر پوشاک وحدت سر انقلاب! نینوچکا کله رو تکون می ده و می گه حالت خیلی خر... بهش می گم خر هم خودتی... اینو هم از دست ندید... گزارش تصویری از دانشگاه تهران و سخنرانی آقای رییس جمهور http://www.edunews.ir/index.php?view&sid=13753 3:56 PM نوشا - 0 نظر
دوازدهم مهر ماه 1386
10/04/2007
تور دو ساعته در محل کاری که تا همین 30-40 سال پیش کارگران در آن کار می کردند زیر باران شدید و هوای سرد آدم را به طرز وحشتناکی به فکر می انداخت. وقتی که راهنما تعریف می کرد که مردانی که اینجا کار می کردند در سن 46 سالگی از بیماری از پا در می آمدند... وقتی که سالنی را نشون می ده توضیح می ده که این سالن در تابستان گرمتر از بیرون و در زمستان سردتر از بیرونه... شعار رایج کارفرماهای اون زمان را برامون تکرار می کنه: تنها چیزی که می تونه شما رو خوب گرم کنه عرق کاره: سخت کار کنید و دیگه نه سرما حس می کنید و نه گرما... توی یکی از سالنهای دیگه توضیح می ده که در اون زمان در کل کارخانه دستشوئی هم وجود نداشته ... هر کارگری موظفه که توی خونه غذاش رو بخوره.. دستشوئیش رو بره و زمانی که سر کاره فقط در خدمت کار باشه. ظاهرا بعدها یکی دو تا توالت درست کرده اند که طبیعتا برای استفاده از اون باید صلاحیت کافی داشته باشی تا سرکارگر کلید را به تو تحویل بده. تمام مدت فکر می کردم که وقتی جامعه امروز آلمان رو می بینی با اون همه سوسولی اصلا باورت نمی شه که اونها زمانی ااینقدر وحشتناک زندگی می کرده اند. با خودت فکر می کنی چقدر شرایط زندگی روی فرهنگ یک ملت موثره... 10:59 PM نوشا - 0 نظر
دهم مهر ماه 1386
10/02/2007
چند تا ایده دارم که پیاده کردنشون شاید کمی زمان ببره... اما همین فکر کردن به این ایده ها هم آرامش بخشه. مثلا چیزی که بهش فکر می کنم گذاشتن یک کارسوق علمی هست که بعد از کارسوق هم آدم بتونه با بچه ها کمی حرف برنه. توی مدرسه یا دانشگاه یا حتی توی شهرداری... چیزی که همیشه بهش فکر می کنم اینه که توی ایران چقدر می تونی روی آدمها نفوذ داشته باشی و چقدر می تونستی کمک کنی که بهتر فکر کنند. اینجا خیلی پیش نمی یاد که آدمهایی رو ببینی که با حقوق خودشون آشنا نباشند. یا آدمهایی که با حقوق بشر آشنا نباشند... یا حقوق زنان یا حقوق کودکان. یا کارگران... ایده کمپین یک میلیون امضا خیلی منو گرفته. تمام قشنگی این ایده در اینه که برای گرفتن یک میلیون امضا باید حداقل با 5-6 میلیون نفر حرف بزنی و سعی کنی که متقاعدشون کنی. قشنگیش به اینه که با آدمهایی طرف می شی که تا به حال به عمرشون چیزی از حقوق زنان و حقوق بشر نشنیده اند و برای اولین بار بهشون می گی که چنین چیزی اصولا وجود داره. مهم نیست که امضا کنند یا نه. مهم اینه که می دونن که چنین چیزی وجود داره. نه اینکه تازه با کمپین آشنا شده باشم... چیزی که منو به اینجا نوشتنش می کشونه اینه که مرتب با این مساله مواجه می شم که توی ایران خیلی کم اونو می شناسن. شاید قدم بعدی هم یک کمپین کلی تر باشه که کلا حقوق بشر را در بر بگیره. http://www.wechange.info/ 8:44 PM نوشا - 0 نظر
دوم مهر ماه 1386
9/24/2007
اما دیگه صدای داماد هم در اومد ... چرا دست نمی زنه هیچکی؟! ... بعدش تازه ملت یادشون اومد که این چیزی که می بینن و خیلی مثل توی تلویزیونه در واقع توی تلویزیون نیست و می تونن راحت ابراز احساسات کنند. از بعدش دیگه با مزه بود. پر از برنامه های مختلف که یک کم من رو یاد جشن تولدهای دبستانمون می انداخت. یکی از دوستان عروس و داماد مثلا کلی بادبادک بین همه پخش کرد و و گفت که هر کسی هر چی دوست داره پول خرد بریزه توی بادبادکها و اونها رو باد کنه. بعد برای داماد کفش پلاستیکی غواصی و برای عروس دستکش کلفت زمستونه... داماد باید با اون کفشهای پلاستیکی بره روی بادبادکها و اونها رو بترکونه و عروس باید با اون دستکشهای کلفت پولها را از روی زمین جمع کنه... و نکته ای که در مجلس گفته نشد اما عروس باهوش خودش حواسش رو خوب جمع کرد اینکه خوب مواظب پولها باشه که کسی دوباره پخش زمینشون نکنه... گمون نکنم که چنین برنامه ای توی ایران جواب می داد اما توی مجلس آلمانی خیلی بامزه بود. کلی برنامه های دیگه هم بود که در مجموع بامزه بود. دست آخر هم بین اون همه دختر ترشیده دسته گل عروس نصیب نینوچکا شد... اینهم از خلاصه اخبار عروسی 9:12 PM نوشا - 0 نظر
بیست و هفتم شهریور ماه 1386
9/18/2007
یک دقیقه بعد سیتا از راه می رسه و به ملین می گه وای... چقدر برنزه شدی. کی کنار دریا بودی ما خبر نشدیم؟! ملین هم آنچنان فیسی می کنه می گه کنار دریا نه! سولاریوم*! نینوچکا با چشمای گردالو روشو بر می گردونه که 3 نشه. * سولاریوم اینجا یک چیز به نسبت خیلی رایجه. یک دستگاه آفتاب مصنوعی هست که ملت باهاش خودشون را برنزه می کنند. من همیشه می دیدم یک مغازه هایی هستند که روشون عکس خورشید هست با عینک آفتابی و مثلا نوشته هر 15 دقیقه فقط n یورو... اما هیچ وقت دقیقا نمی دونسنم که چیه. بار اولی که از سیتا پرسیدم و اون برام توضیح داد که چی هست تا یک هفته واقعا می خندیدم. 11:00 AM نوشا - 0 نظر
بیست و یکم شهریور ماه 1386
9/12/2007
من موندم گیج و منگ. هنوز نمی دونم که 15 سپتامبر بعنی دقیقا پس فردا!! بچه های شرکت دورم را می گیرند... یک نفرشون میگه 15 سپتامبر امتحان داری؟ می گم آره! می گه این که می شه 3 روز دیگه! یعنی من باید پس فردا آلمان باشم و روز بعدش امتحان؟! باورم نمی شه که! خودم می رم پای کامپیوتر و نگاه می کنم. گیج و ویج. مامان زنگ می زنه... از پشت تلفن می فهمم که گیجه. حسابی... بابا میاد دنبالم. می ریم اول سراغ بلیط... بعدش سراغ بیمه. ساعت 3.5 عصر روزی که فرداش تعطیله خدا خدا می کنیم که باز باشن و گرنه همه چی می ره توی هوا... یه جوری دقیقا از لای کرکره ها می ریم داخل. هنوز تعطیل نکرده اند اما در حال بند و بساط بستن... کلی مدرک می خواستند که ما همراه نداشتیم... بابا می ره که بیاره. یک خانم خیلی حامله خیلی گل اونجاست که سعی می کنه کارها رو پیش ببره تا بابا برگرده. حالا تمام پرینترهای کامپیترها خراب شده اند. یکیشون فرمتش غلطه یکیشون کار نمی کنه... کامپیوتر سوم برنامه هنگ می کنه... دست آخر با فرمت غلط برام چاپ می کنند و دست نویس اون قسمتها که از چاپ جا مونده را پر می کنند. یکی دو تا مهر اضافه هم می زنند که دیگه جای حرف نداشته باشه. می رسم خونه. مامان و زوزو نشسته اند برام لباس جدا می کنند... می رم ساک بخرم... توی راه زنگ می زنم به یکی از بچه ها که تازه از آلمان اومده بپرسم چه جور ساکی باید خرید. شب سوار اتوبوس راه می افتم به سمت تهران. دعا می کنم که بهم همون موقع ویزا رو بدن که بتونم برگردم اصفهان حداقل با مامان خداحافظی کنم... بقیه همه برای بدرقه ام می آیند تهران. .... 2:38 PM نوشا - 0 نظر
بیستم شهریور ماه 1386
9/11/2007
چیزی به ذهنم نمی یاد... اما این رو گوش می کنم که خیلی خیلی آرامش بخشه: ربنا از شجریان... سالهاست که روزه نگرفته ام... اما دلم برای سحری و افطاری و دعای سحر و اذان تنگ شده. یکی دو روز دیگه ماه رمضون... کسی دعای سحر رو نداره برای من بفرسته؟ 10:38 PM نوشا - 0 نظر
هجدهم شهریور ماه 1386
9/09/2007
سیتا رفته دبی و من نمی تونم لحظه به لحظه دست از مقایسه آب و هوای اینجا و اونجا بردارم. می دونید؟ خیلی زور داره... اینجا توی خونه با کاپشن بشینی و دست و پاهات یخ بزنه و بعدش ببینی دبی الان ۴۰ درجه و تهران مثلا ۴۵ درجه است. نینوچکا اینجا ماستیده دیگه از سرما. از دست منم عصبانیه... که چرا شوفاژ روشن نمی کنم. من اما زیر بار نمی رم... آدم که توی شهریور شوفاژ روشن نمی کنه که... دوباره می رم توی سایت هواشناسی لعنتی... هاه... هاه... هوا در هفته آینده بهتر خواهد شد!امروز نیم ساعت آفتاب. دو شنبه ۱ ساعت آفتاب... سه شنبه ۲ ساعت آفتاب. چند روزه که به این نتیجه رسیده ام که وقتی دیوانه وار ورزش کنم کمتر احساس سرما می کنم. الان هم شال و کلاه کنم برم ورزش 2:21 PM نوشا - 0 نظر
شانزدهم شهریور ماه 1386
9/07/2007
سرم شلوغه یه جورایی ... جالبه که وقتی سرم شلوغه حالم هم بهتره. دیشب تا صبح توی خواب با یک نفر که از ایران اومده بود بحث می کردم... فقط برای اینکه از دهنش در اومد که چرا این آلمانیا توی این تئاتر از اینهمه عرب و سیاهپوست استفاده کرده اند. همش سعی میکردم به حرفش بیارم یک جوری که نظرشو صریح بیان کنه ببینم چرا این حرف شنیع رو زده. با پوزخند همش از زیر بار جواب دادن در می رفت... پوزخندش این معنی رو برای من داشت که تو که می دونی میونه ما ایرانیا و عربها چطوره... از خواب که بلند شدم واقعا مدتی طول کشید تا به خودم بیام و باورم بشه که خواب دیده ام. بعدش همش فکر می کردم که چطور شد که مسیر ذهنم به چنین خوابی ختم شده... یادم اومد که یکی دو هفته پیش هم یک نوشته ۳ تکه ای نوشته ام در باب یکی دو تا پیش داوری که برام خیلی عجیب بودن و البته وقت نکردم که تایپشون کنم. عجیبه که مدتیه خیلی خواب می بینم. دو سه هفته دیگه یک عروسی کاملا آلمانی دعوتیم. برام جالبه که بدوم یک عروسی مفصل آلمانی دقیقا چطوریه. 4:11 PM نوشا - 0 نظر
پنجم شهریور ماه 1386
8/27/2007
ایده فیلم اما جالبه. پدر بچه وقتی که می بینه با آدمهایی طرفه که از هیچ قاعده اخلاقی پیروی نمی کنند به نتیجه جالبی می رسه. به جای پرداخت یک میلیون دلار به گروگانگیر دو میلیون جایزه برای سر گروگانگیر تعیین می کنه. تصور اینکه آدم در سخت ترین شرایط هم می تونه ورق را به نفع خودش برگردونه تصور قشنگیه. این چیزیه که باید روش تمرین کرد. حالا به هر حال رتبه ۱۲۴ هم که رتبه آخر نیست که! اینم یکی دیگه از آمارهایی که آدم رو به فکر می بره... دلم برای ایران تنگ شده. با خودم کلنجار میرم که دو سه هفته بیام ایران... ای بسوزه پدر بی پولی. 5:00 PM نوشا - 0 نظر
سی ام مرداد ماه 1386
8/21/2007
یکی دیگه از چیزهایی که اینجا مزید بر علت می شه اینه که آدم اینجا خیلی کم با خانواده و دوستان و آشنایان در تماسه و از نزدیکی و مصاحبتشون لذت خیلی کم می تونه که لذت ببره. چت و تلفن و ایمیل هم فقط تا ۱۰ درصد یا حتی کمتر جای خالی آدمها رو پر میکنه. روابط دوستانه نزدیکی که در ایران داشتی به تدریج کمرنگ تر می شن و بعضی هاشون دیگه اصلا خط می خورند. اینجا هم که هستی هر چی دلت تنگه توی خودت می ریزی و قورتشون می دی. هفته ای یکی دوبار تلفنی با ایران حرف می زنی. در حداکثر۵۰ دقیقه با حداقل ۵ نفر یعنی با هر کسی واقعا فقط سلام و علیک و اهم اخبار و گوشی داده می شه به نفر بعدی. وقتی که حالت گرفته می خوای که یک مهمونی درست حسابی برای آخر هفته بگیری و همه فک و فامیل رو دعوت کنی که بیان از سر و کول هم بالا برن یادت میاد که به این سادگیا هم دیگه نمی شه همه رو دور هم جمع کرد. 12:04 PM نوشا - 0 نظر
هجدهم مرداد ماه 1386
8/09/2007
توی راه کتابخونه با خودم کلنجار میرم که کجا برای درس خوندن بهتره... کتابخونه؟ بد نیست اما باید کلی شال و کلاه کنی و وسایلت رو بگذاری توی صندوق و کلی هم راه بری و از دست اینترنت هم که در امان نیستی... تازه امکان قهوه و چای خوردن هم که نیست توی خود کتابخونه... برای جیش و پیشت هم که کلی باید 3-4 طبقه راه بری... توی کافه تریاهای دانشکده ها هم بدیش اینه که همشون نسبتا زود تعطیل می کنند و حال آدم گرفته می شه از تنهایی. روبروی دانشکده گل و بلبل ادبیات می بینم که کلی دختر و پسر از آسمون آبی و هوای آفتابی استفاده کرده اند و روی زمین نشسته اند یا دراز کشیده اند... می رم توی فکر و مطابق عادت همیشگی مقایسه می کنم با اون روزهای دانشگاه توی ایران و ... همینجوری توی فکرم که می بینم این نینوپکا رفته پشت سرم و همینجوری داره هلم می ده... می گم تو دیگه چت شده؟ می گه بابام جان تو هم برو بشین توی آفتاب پاتو دراز کن. دفتر دستکت رو هم همین جا پهن کن و درست رو بخون. اینکه دیگه اینهمه فلسفه بافی و رمانتیک بازی و تو فکر رفتن نداره که... می بینم راست می گه.منم می رم یک جایی توی چمن ها برای خودم پیدا می کنم و می شینم. سه شنبه: هوای گند! هیچ اثری از آفتاب خوشگل دیروز نیست. دیروز فکر کردم که دیگه تابستون شروع شده واقعا و حالا حالاها هوا آفتابیه... امروز اما هوا 10-15 درجه سردتر از دیروزه و ابر سیاه و بارون... بارون... بارون چهارشنبه: ابر سیاه... بارون ... بارون پنجشنبه: ابر سیاه ... بارون ... بارون یادم میاد که توی ایران هم ما خیلی کلمات مختلف داشتیم برای اینجور هوا... اصفهانیا می گن هوا چچبیه! گرگ و میشه... بورانیه... کولاک اومده... توفانیه... اینجا آدم از آلمانیا خیلی زود یاد می گیره که برای همه این حالت ها یک کلمه رو به کار ببره: scheiße Wetter. ترجمه اش یعنی هوای گه! 10:31 AM نوشا - 0 نظر
موقع درس خوندن اونقدر خلاق می شم که خدا بدونه... مثلا یکهو هوس کوفته تبریزی می کنم که تا حالا به عمرم نه خوردم و نه پختم. 10:27 AM نوشا - 0 نظر
پانزدهم مرداد ماه 1386
8/06/2007
خوام ایران باشم. دو سه روزه که همش دارم با خودم کلنجار می رم برای ایران رفتن. دلم لک زده برای همه چیز... اما قرار بود که اگر مامان اینها اومدن من تابستون سال دیگه برم ... گمون نکنم که طاقت بیارم. 7:49 AM نوشا - 0 نظر
چهاردهم مرداد ماه 1386
8/05/2007
اینجا مامان و بابا شده اند واقعا بچه های من. باید همش نگران باشم که غذاشونو خوردن یا نه. بیرون رفتند گم نشن. روزی دو سه بار از محل کار زنگ بزنم ببینم چکار می کنند. بیرون که می برمشون حواسم باشه قبل از اینکه از خستگی از پا در بیان بشینیم یک جایی چیزی بخوریم خستگی ای در کنیم. از سر کار زودتر می زنم میام خونه به سیتا هم می گم برم برسم به بچه ها. خودشون هم انگار از این نقش لذت می برند. جمعه اول تصمیم می گیرم که کار را دو در کنم بچه ها را ببرم یکی از شهرهای اطراف. مامان می پرسه امروز مگه نمی ری سر کار؟ می گم نه! از خوشحالی دستهاشو به هم می زنه میگه آخ جون امروز مامانمون خونست. نینوچکا خنده ای می کنه و سرشو تکون می ده می ره که لباسهاشو بپوشه. 6:54 PM نوشا - 0 نظر
یازدهم مرداد ماه 1386
8/02/2007
توی فرودگاه... مامان اینها توی صف بازرسی. برمی گردند برای آخرین بار دست تکون می دن و از دید خارج می شوند. یکهو نینوچکا میکوبه توی مخش... میگم چی شد؟ می گه مگه نمی خواستی سورپریزشون کنی؟ عکس ها که چاپ کردی که توی کیفت جا موند که! از جا می پرم ... به نگهبان میگم آقا من عکس چاپ کرده بودم برای مامان اینها اونقدر عجله ای شد که دیگه یادم رفت... می گه دیگه دیر شده. همکارش یه خانمه میاد جلو می پرسه از کنترل رد شدند؟ نگاه می کنم... می گم نه. دقیقا الان نوبتشونه که برن ... می ره که عکس ها رو بده. یکی دو دقیقه بعد بابا رو می بینم که از کنترل رد شده و دست تکون می ده... دو تا دستش رو کرده بالا و توی یکی از دستهاش عکسهاست... خیالم راحت می شه. بعد مامان تعریف می کنه... می گه دیدم یک خانمی اومد این پاکت رو داد دست من و هی می گفت : Picture Picture... منم می گفتم no no هی اصرار کرد تا من گرفتم و باز کردم. عکس اول هم همون عکس خرسه بود که سیتا توی باغ وحش برلین گرفته بود... من که عکس رو نمی شناختم دوباره گفتم no no... خلاصه خانمه اصرار و مامان انکار و no no... تا اینکه بابا باز می کنه پاکت رو و نگاه می کنه می بینه که عکسهای آشنهاست... بعدش مامان تازه دوزاریش می افته و دوباره yes yes ... very very danke ... نینوچکا همینجوری راه می ره و تعریف می کنه و می خنده. 11:35 PM نوشا - 0 نظر
دیروز و امروز یکریز هم بارون اومده. حتی نینوچکا هم وقتی بارونیه حالش گرفته است. 10:50 PM نوشا - 0 نظر
مامان می گه ایشالا درست تمام بشه تز سیتا هم تمام بشه و 3-4 ماهی بیایید ایران... هم!! می گم مامان جون من! ما حالا ها مونده تا بازنشسته بشیم و اونقدر وقت داشته باشیم که شما و بابا! 4:26 PM نوشا - 0 نظر
دهم مرداد ماه 1386
8/01/2007
توی فرودگاه سیتا می پرسه به مامانت اینها گفتی که دیشب گریه کردی؟ می گم نه... می گه باید می گفتی... شاید. اما یه جورایی طاقت صحنه های درام رو ندارم. برای اولین باره شاید که می فهمم چرا هر بار که می رم مامان همونجا توی خونه خداحافظی می کنه و برای بدرقه تا فرودگاه نمی یاد... 3:00 PM نوشا - 0 نظر
دوم مرداد ماه 1386
7/24/2007
11:51 PM نوشا - 0 نظر
اول مرداد ماه 1386
7/23/2007
11:44 PM نوشا - 0 نظر
بیست و دوم تیر ماه 1386
7/13/2007
سیتا دیگه کم کم بعضی کلمات فارسی را یاد گرفته... هر کلمه جدیدی که یاد می گیره همه اول کلی می خندیم. تلفظ هاش همه عین توی فبلم هاست که خارجیا سعی میکنند فارسی حرف بزنند. مامان می گه آدم همیشه فکر می کرد اینها بلدند فارسی حرف بزنند اما اداشونه که اینجوری خارجی حرف بزنند. . 8:41 AM نوشا - 0 نظر
هفدهم تیر ماه 1386
7/08/2007
4:17 PM نوشا - 0 نظر
بدیش اینه که همینجور باید سوییچ کنی بین فارسی و آلمانی... خیلی وقتها پیش میاد که مامان و سیتا همزمان یک چیز رو می گن و تو به هر کدوم با زبانی جواب می دی که نباید... مامان چای احمدش را دم می کنه و می گه مامان جون برای آقای سیتا بگو که چای باید لب دوز باشه . لب سوز باشه. لب دوز باشه و لب بوس باشه... هممم!می گم آخه مادر من همه چیز رو که نمی شه ترجمه کرد که... بعدش حالا باید نیم ساعت توضیح این ۴ تا خاصیت را بدم برای کسی که اصولا چای ساه نمی خوره... خلاصه ماجراییه... اما در عین حال با مزه هم هست. 4:04 PM نوشا - 0 نظر
شب اول که رسیدند خسته و کوفته از سفر طولانی اولین کار ساک سوغاتی ها را خالی کردند... از روز دوم شروع کردند به سوغاتی خریدن برای ایران. هوای اینجا هوای نرمال آلمان که همیشه ابری و بارونی... من که غر می زنم بابا می گه به! من اصلا عاشق این هوا هستم. چیزهای زیادی به نظرشون جالب میاد که یادم میاد که روزهای اول برای منهم جالب بودند. فروشگاههای بزرگ ... خیابونهای خلوت. اینکه کسی اینجا صدای بوق نمی شنوه... اینکه چقدر اینجا آدمهای پیر بیشتر در سطح جامعه هستند... مامان که بامزه هر بچه آلمانی ای که می بینه کلی ذوق می کنه. می گه وای چه رنگ موی قشنگی... همش میگه همه چیزشون عین توی فیلم هاست. کم کم دیگه دارم فکر می کنم که نکنه حسابی جعفر خان از فرنگ برگشته بشن. 4:02 PM نوشا - 0 نظر
بیست و نهم خرداد ماه 1386
6/19/2007
مثلا می گن فلانی مثل گوجه فرنگی بی وفاست!یا مثل نون احمقه یا مثل جوراب تنبله. یا وقتی می خوان بگن طرف چرتش پاره شد یا توی حالش خورد می گن از جورابش افتاد پایین... خلاصه من که هر از گاهی فقط می خندم به این جور اصطلاحاتشون. 11:43 PM نوشا - 0 نظر
بیست و چهارم خرداد ماه 1386
6/14/2007
ولی حتما خیلی با مزه می شه. مخصوصا دیدار با خانواده سیتا. دیشب داشتم به نینوچکا می گفتم مکالمه بابا و مامان با آلمانیا حتما خیلی هم سخته. مخصوصا که آلمانیا خیلی رک هستن. تعارف و این جور چیزا که خوب ندارند. گفتم ببین مامان میاد یک ساعت خوش و بش می کنه: ٬سلام خانم ... حال شما مشتاق دیدار. ما ذکر خیر شما رو که خیلی شنیده بودیم حالا هم شرمنده باعث زحمتتون شدیم. زحمت خوش داشتین؟ وظیفه ما بوده شما رو دعوت کنیم اما دیگه ... ٬ خلاصه حرفش که تمام شد من باید ترجمه کنم مامانم گفتند سلام 11:03 AM نوشا - 0 نظر
بیستم خرداد ماه 1386
6/10/2007
چیزی که جالب بود برخورد حکومت بود با جمعیت تظاهرکننده. روز اول همه چیز تحت کنترل بود. تعداد پلیسها بیشتر بود از تعداد تظاهر کنندگان. قکر می کردی که مسابقه فوتباله. روز دوم یک گروه سیاه پوش آمدند که یک جورهایی آدمو یادانصار حزب الله می انداخت. شورش و سنگ انداختن به پلیس و آتش زدن ماشین و این جور خودنمایی ها. خلاصه یک روز تمام شهر را شلوغ کردند. کلیاتی هم پلیس ها بودند که توی درگیری زخمی شدند. اما روز بعد بر خلاف چیزی که ذهن ایرانی بهش عادت داره تظاهرات از سر گرفته شد و جمعیت مردم حتی بیشتر هم شد که کمتر نشد. پلیس هم بیشتر فوکوس کرد روی جماعت خشونت طلب. روز آخر توی تلویزیون دیدم که هربرت گرون مایر اون وسط کنسرت گذاشته و بر علیه تبعیض و این مقولات آواز می خونه. آواز خوند و برای مردم حرف زد و ملت هم که کف کرده بودند. آخرش هم همه سرخوش و خندان برگشتند خونه هاشون. حالا هم هم محبوبیتش بیشتر شده و هم دولت سپاسگذارشه که یک کاری کرده که ملت خاطره خوش داشته باشند از این گردهمایی... داشتم فکر می کردم که چقدر طول می کشه تا توی ایران هم بتونیم چنین اتفاقاتی رو تجربه کنیم. 3:35 PM نوشا - 0 نظر
هجدهم اردیبهشت ماه 1386
5/08/2007
شب اول که رسیدند خسته و کوفته از سفر طولانی اولین کار ساک سوغاتی ها را خالی کردند... از روز دوم شروع کردند به سوغاتی خریدن برای ایران. هوای اینجا هوای نرمال آلمان که همیشه ابری و بارونی... من که غر می زنم بابا می گه به! من اصلا عاشق این هوا هستم. چیزهای زیادی به نظرشون جالب میاد که یادم میاد که روزهای اول برای منهم جالب بودند. فروشگاههای بزرگ ... خیابونهای خلوت. اینکه کسی اینجا صدای بوق نمی شنوه... اینکه چقدر اینجا آدمهای پیر بیشتر در سطح جامعه هستند... مامان که بامزه هر بچه آلمانی ای که می بینه کلی ذوق می کنه. می گه وای چه رنگ موی قشنگی... همش میگه همه چیزشون عین توی فیلم هاست. کم کم دیگه دارم فکر می کنم که نکنه حسابی جعفر خان از فرنگ برگشته بشن. 4:02 PM نوشا - 0 نظر
شب اول که رسیدند خسته و کوفته از سفر طولانی اولین کار ساک سوغاتی ها را خالی کردند... از روز دوم شروع کردند به سوغاتی خریدن برای ایران. هوای اینجا هوای نرمال آلمان که همیشه ابری و بارونی... من که غر می زنم بابا می گه به! من اصلا عاشق این هوا هستم. چیزهای زیادی به نظرشون جالب میاد که یادم میاد که روزهای اول برای منهم جالب بودند. فروشگاههای بزرگ ... خیابونهای خلوت. اینکه کسی اینجا صدای بوق نمی شنوه... اینکه چقدر اینجا آدمهای پیر بیشتر در سطح جامعه هستند... مامان که بامزه هر بچه آلمانی ای که می بینه کلی ذوق می کنه. می گه وای چه رنگ موی قشنگی... همش میگه همه چیزشون عین توی فیلم هاست. کم کم دیگه دارم فکر می کنم که نکنه حسابی جعفر خان از فرنگ برگشته بشن. 4:02 PM نوشا - 0 نظر
بیست و چهارم فروردین ماه 1386
4/13/2007
می پرسی ا... تو کلاس چی می ری؟ میگه شنا!!! اممم... لعنتی. نینوچکا می پرسه حالا چکار می کنی... چشم غره می رم بهش... می گم چی فکر می کنی ؟ احتمالا اگه برادرم یا پدرم هم که بودن روم نمی شد که برم. دیگه چه برسه به مرد آشنای ایرانی... همینم مونده که یه نفر ایرانی منو با مایو ببینه. می گه تو که میونت با ایرانیا بد نبود... دوباره چشم غره می رم بهش... میگم اگه یه جو عقل توی کلت بود که کلاغ از آب در نمیومدی که... این ربطی به ضد ایرانی بودن یا نبودن نداره که... یه حسه... یه حسه که نتیجه سالهای سال تجربه های جورواجوره. تجربه توی تاکسی نشستن ها و استرس دایمی اینکه نکنه یه عوضی بیاد بشینه بغل دستت. تجربه حرف زدن ساده با یک همکلاسی جنس مخالف و ترس اینکه سر و کله حراست و غیره و ذلک پیدا بشه... چه می دونم. حالا نینوچکا به کنار. فکر می کنی می شه این حس ها رو برای یک نفر مثلا آلمانی توضیح داد بدون اینکه آخرش یک نگاه عاقل اندر سفیه تحویلت بده؟ 12:41 AM نوشا - 0 نظر
چهاردهم دی ماه 1385
1/04/2007
پا می شم یهویی می رم ماستریخت دیدن ذوفی. از شهر چیزی نمی بینم. تمام مدت می شینیم توی خونه و حرف می زنیم. کلی حرف می زنیم. انگار نه انگار که سالهاست همدیگر را ندیده ایم. انگار نه انگار که هر کدام یک کله دنیا زندگی می کنیم. از خودمون حرف می زنیم. از گذشته ها. از غربت. از تمام چیزهایی که غربت را غریب می کنند ... از نتایجی که آدم در زندگی در غربت بهشون می رسه یک نفس راحت می کشیم از شنیدن اینکه تنها نیستیم در خیلی از حس ها. حس خوب... حس خوب قدیمی درد مشترک. 11:15 PM نوشا - 0 نظر
|
