روبات سیبیلو
عصر بلند، از ورزش اومده بودم خسته و کوفته. ایستاده بودم توی ایستگاه اتوبوس منتظر دقیقه ی چهارم بعد از هشت بودم که اتوبوس بیاد منو ببره دم خونه پیاده کنه. سر هشت و چهار دقیقه، سر و کله اتوبوس پشت چراغ قرمز پیدا شد. بعد حرکت کرد به سمت ایستگاه. یک خانمی از ۵۰-۶۰ قدمی، می دوید به سمت ایستگاه اتوبوس. راننده متوجه شد که خانمه داره می دوه که به ایستگاه برسه. سرعتش را کم کرد و چند قدمی ایستگاه نگه داشت. من سلانه سلانه رفتم به سمت اتوبوس. راننده را می شناسم. خیلی آدم مَـشتی ای هست. یک بار اولین باری که دیگه کارت دانشجویی نداشتم متوجه شد که از امروز باید بلیط بخرم. هر بار اتوبوس خلوت بود بهم بلیط نمی فروخت. می گفت مهمون کارت من باش.
یک آقای خیلی مهربونیه. موهای سفید. سیبیل سفید آویزون تا دم چونه. اما قیافه اش خیلی پیر نمی زنه. شاید میونه ی چهل سالگی.
همیشه دلم می خواد بپرسم کجاییه. فکر می کنم اگه ترک نباشه حتما رگ و ریشه ای توی لهستان یا مجارستان یا اون دور و برها داره. اما چیزی که واضح و مبرهنه اینکه آلمانی نیست.
می دونید؟ آلمانی ها ملت خوبی هستن. اما سر کار که هستن عین روبات می مونن. یعنی همین خانمه که می دوید که به اتوبوس برسه اگه یک راننده آلمانی بود فکر کنم عمری عکس العمل نشون می داد. راننده آلمانی می دونه که باید فلان ساعت توی ایستگاه نگه داره و فلان ساعت راه بیفته. اینه که معمولا اینجا و اونجا برای کسی نگه نمی دارن. خوب شاید به همین دلیل هم می تونی روی برنامه اتوبوس با دقت یکی دو دقیقه حساب کنی.
یک مثال دیگه. شما می رید توی یک مغازه چیزی بخرید. برای پرداخت ٬طبیعتا٬ توی صف می ایستید. اگه فروشنده (یا صندوقدار) را تحت نظر بگیرید، روند کارش اینجوریه: به کسی که جلوش ایستاده روز بخیر می گه، کالاها را از دستگاه رد می کنه، قیمت نهایی را اعلام می کنه، پول را از شما می گیره، می زنه توی دستگاه که چقدر پول از شما گرفته، دستگاه نشون می ده که بقیه پول چقدره، بقیه پول را پرداخت می کنه، از شما خداحافظی می کنه و رو می کنه به نفر بعدی.
یکی از تفریحات من اینه که وقتی یک نفر جلومه و کارش هنوز تمام نشده سعی کنم یک لحظه ای رو پیدا کنم که فروشنده به من نگاه کنه. بعد سرم را به علامت سلام تکون بدم و هر بار ببینم که طرف اصلا به روی خودش نمی یاره. در اکثر مواقع طرف وانمود می کنه که ندیده. بعد که نوبت شما می شه روز بخیر می گه و...
یعنی دقیقا من هربار فکر می کنم می شه جای فروشنده های آلمانی را با روبات عوض کرد و آدم خیلی هم احساس کمبودی نمی کنه.
11:18 PM نوشا
-
6 نظر
