نور
امروز صبحی از اتاق خواب بیرون میام و با خودم فکر می کنم کی چراغ اتاق مطالعه را روشن گذاشته؟ بعدش می بینم که نه! کسی که چراغ را روشن نگذاشته! این آفتابه که تابیده! بعد از هفته ها!
زودتر از معمول می رسم سر کار. انتظار ندارم که کسی توی شرکت باشه. نرسیده به اتاق منشی فکر می کنم واوو... چقدر سحر خیز شده ها. چراغ اتاقش روشنه. رد می شم و دوباره یادم میاد می بینم چراغی در کار نیست. نور خورشیده که همه جا را روشن کرده.
با خودم فکر می کنم یعنی آدم حس به این سادگی را فراموش می کنه؟ حس یک روز روشن آفتابی؟حس تابیدن آفتاب روی میز کارت؟ حس اینکه وارد اتاق کارت بشی و روز، روشن باشه مثل روز اونجوری که احتیاجی به چراغ نداشته باشی؟!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
سوال مربوطه:
کسی از شما خارج نشینان بی غم و با غم هست که برای عید ایران باشه؟
10:19 PM نوشا
-
8 نظر
