اینجا شیکاگو
امروز چهارمین روز از سفر به شیکاگو بود... شیکاگو یک شهر پر از آسمونخراشه و این آسمانخراشها نمای شهر را خیلی زیبا می کنند و در شب هم زیباییش به خاطر رودخانه و نورپردازی ها چند برابر می شه. در کل با وجود همه آسمانخراشها شهر خیلی عصبی ای نیست. یعنی از ترافیک زیاد و بوق و ملت عصبی خیلی خبری نیست و همین این شهر را دلنشین می کنه.
اینجا یک کمی تفاوتهای چشمگیر آلمان و آمریکا را که تا به حال به نظرم آمده را می نویسم... پیدا کردن تفاوتها با ایران به عهده شما.
سگ و ماچ و قهوه
اینجا ظاهرا خیلی سگ خانگی رایج نیست یا حداقل به اندازه آلمان رایج نیست. یعنی وقتی که توی خیابون راه می ری هی نباید نگران این باشی که نکنه یک سگی داره پشت سرت راه می ره یا اینکه مراقب باشی سگهای مینیاتوری ملت را زیر پا له نکنی... شاید زندگی شهرنشینی خیلی اجازه سگ داشتن نمی ده یا شاید هم رایج نیست که سگهاشون را بیارن با خودشون توی مرکز شهر که به نظر من خودش یک نکته خیلی مثبته :D
چیز دیگه ای که اینجا برخلاف آلمان توی این چند روز اصلا ندیدم اینه که هر گوشه و کنار جوونها (ویا پیرترها) رو ببینی که درحال ماچ و موچ هستند. شاید اینم یک دلیل هست که آلمانیها به آمریکایی ها می گن امل.
توی فیلمهای قدیمی آمریکایی را دیدید که همه هنرپیشه ها یک سیگار گوشه لبشون هست؟ این سیگار را جایگزین کنید با قهوه توی لیوانهای مقوایی یک بار مصرف. فکر می کنم این مد جدیده که هر کسی توی خیابون یک لیوان قهوه دستشه و از این طرف می ره به اون طرف. اما بدیش به اینه که وقتی هم می ری توی یک کافه مثل استارباکس یا اکثر کافه های دیگه می نشینی و قهوه سفارش می دی باز هم توی همین لیوانهای یک بار مصرف بهت قهوه می دهند که واقعا چندش آوره.
ملت کلاهبردار
چیز خیلی بدی که اینجا هست اینه که قیمتی که روی کالاها نوشته اند قیمت بدون مالیات هست. یعنی وقتی چیزی را برمی داری که روش نوشته ۱۰ دلار پای صندوق چیزی بین ۷ تا ۱۱ درصد مالیات بهش اضافه می شه که باید پرداخت کنی! کلا هر چیزی که می خواهی بخری خودت هر چقدر هم که حساب کتاب کنی آخرش چیزی که باید پرداخت کنی خیلی فرق می کنه با اون چیزی که روی کالا نوشته شده. حالا تا وقتی که کالا در حد خروس قندی باشه مشکلی نیست... اما مثلا هتل می خواهی رزرو کنی قیمت اتاق بدون مالیات نوشته شده... کلیک می کنی و تا آخر فکر می کنی خوب اتاق شبی مثلا ۲۰۰ دلار قیمتشه که برای ۲ شب می شه ۴۰۰ دلار. کلیک می کنی و شماره کردیت کارتت را هم می دی و چیزی که از کردیت کارتت کم می شه ۵۸۰ دلاره چون ۱۴.۵٪ مالیات آمده روش!!! این مثلا یک چیزی هست که در آلمان (و شاید هم اروپا) ۱۰۰٪ ممنوع هست که قیمتی به مشتری اعلام کنی و هزینه هایی را از چشم او مخفی کنی.
موبایل
روز اول یکی از تبلیغاتی که به نظرم جالب آمد تبلیغ شرکت مخابراتی بود مبنی بر اینکه با ما قرارداد ببندید تا به صورت مجانی به شما تلفن شود... بعد فهمیدم که اصولا وقتی به کسی تلفن می کنی و مثلا هزینه ۱۰ سنت در دقیقه پای توی می افته طرف مقابل که تو بهش زنگ زدی و هیچ تقصیری هم نداره هم باید معمولا چیزی در همین حدود ۱۰ سنت پرداخت کنه! یا حتی مثلا برای دریافت sms باید پول بدی! اینهم چیزیه که مثلا در آلمان ممنوع هست و قانونش هم اینه که سرویسی که تو شخصا استفاده نکرده ای نباید به پات نوشته بشه. یکی از بچه های اینجا می گفت من تفریحم اینه که به برادرم sms بزنم و فقط بگم تو برای اینکه من بهت sms زدم باید ۱۵ سنت پول بدی!
پرچم آمریکا
من تا قبل از این همش فکر می کردم که هر فیلمی که توی آمریکا پر می شه این هالیوودی های ابله قبلش می رن توی تمام خیابونها و خونه ها و هتل ها پرچم آمریکا را آویزون می کنن که تبلیغ آمریکا باشه... اما الان به عنوان شاهد زنده می تونم شهادت بدم که این ملت واقعا هر قوطی کبریتی که دستشون بیاد یک پرچم آمریکا بهش وصل می کنند.
فروشنده ها
توی آلمان رایجه که وقتی توی یک فروشگاه می ری صاحب فروشگاه یا کارکنان سلام می کنن بهت و تو رو به حال خودت می گذارن. بعد از مدت کمی معمولا با احتیاط جلو میان و می پرسن که آیا کمکی از دستشون برمیاد و آیا دنبال چیز خاصی می گردی یا نه که می تونی بگی دارم دنبال فلان چیز خاص می گردم یا می تونی بگی همین جوری دارم نگاه می کنم.
اینجا اینجوریه که توی فروشگاه که می ری طرف میاد جلو سلام می کنه و می پرسه حال شما چطوره و بعد خودش را به اسم معرفی می کنه و می گه من باب هستم اگه کاری داشتید من را صدا کنید! همین طور هم توی رستوران. باید صبر کنی تا پیشخدمت بهت یک میز برای نشستن نشون بده. بعد که نشستی طرف میاد یک کمی حال و احوال می کنه خودش را با اسم معرفی می کنه و بعد سفارش غذا می گیره... خلاصه که اینجا از نظر سرویس یک جورایی باحال تره.
پاپ کورن و دونات
اینجا یک عالمه مغازه هایی هست که فقط پاپ کورن می فروشن... یعنی ملت صف بسته اند که پاپ کورن بخرن و مغازه که می گم منظورم واقعا چیزی شبیه یک کافه هست و نه دکه کنار خیابون! اینجا کلی هم مغاز دونات فروشی هست که انواع و اقسام دونات می فروشن... اما این دونات ها کجا و دوناتهای چهارراه ولی عصر تهران یا چهارباغ اصفهان کجا. نتیجه این که توی شیکاگو که راه برید کلی دونات کل زده می بینید که نوشا خریده و کل زده دیده اون مزه ای نیستند انداخته دور... (البته توی سطل و نه کنار خیابون)
2:10 AM نوشا
-
0 نظر
