|
پنجم بهمن ماه 1387
1/24/2009
یکی از کتابهایی که آمده ٬کافه پیانو٬ هست. سه چهار روزی که گذشته هر روزش را به پر پر بودم که وقتی جور کنم و. بخوانمش. هر روز ۱۰ - ۲۰ صفحه ای خواندم... با اینکه در تب و تاب خوندن کتاب بودم همش یک جوری دلم گرفته بود برای لحظه ای مثل الان که کتاب تمام شده و نمی شه لحظه ها را باهاش کش داد... خیلی وقت بود که کتابی به این جذابیت نخوانده بودم. در واقع بزرگترین نقطه قوت کتاب هم شیوایی نثر کتاب هست و فرهاد جعفری به نظر من به طرز باور نکردنی ای از تمام علامتهای ویرگول گذاری استفاده می کنه و اونها رو جوری به کار می بنده که طولانی ترین جملات را به سادگی بشه خوند... به نظر من لذت خواندنش را نباید از دست داد. آقای فروشنده کتابفروشی ایرانی می گه کتاب را که خوندید چند نکته هست که دوست دارم در موردش باهاتون بحث کنم. می گه چند نسخه از کتاب را سفارش داده بود و خودش و خانمش کتاب را خوانده اند و دلشون می خواد با کسی که تا همین تازگیها توی ایران زندگی می کرده حرف بزنند. می دونم که بیست و پنج شش ساله که از ایران آمده اند و برنگشته اند. تا حالا نپرسیده ام که چرا برنگشته اند اما می دونم که اگر که می تونستند حتما اینکار را کرده بوده اند... ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ هفته گذشته ایمیلی از استادم آمده که در واقع یکی دو ماه پیش انتظارش را داشتم. یعنی با خودم فکر کرده بودم با اینهمه رضایتی که از من داشت برای تز فوق حتما یک بورس برام جور می کنه که بشم دانشجوی دکتراش. حالا که کارم را شروع کرده ام و کارهای ویزا و دنگ و فنگ های اداره کار و غیره تمام شده یک ایمیل آمده که اگه هنوز هم پا کار هستی می شه یک کاریش کرد... و من یک هفته است که مونده ام توی حل معمای قدیمی علم بهتر است یا ثروت؟! در واقع مساله اینه که اگه کار را ول کنی و بشی دانشجوی دکترا ۳ سال سابقه کار را از دست می دی و اگر بچسبی به کار و دکترا را بی خیال بشی موقعیتی را از دست می دی که شاید دیگه به این سادگیها توی عمرت پیش نیاد... راه سومی که هست اینه که به جای ۴۰ ساعت در هفته چند ساعت کمتر کار کنی و به جاش دکترا بخونی که اینهم به این معنی می شه که باید در سه تا پنج سال آینده دوباره قید آخر هفته بی دغدغه را بزنی. خلاصه من موندم و نینوچکا و تصمیم گیری ... 10:14 PM نوشا - 0 نظر
سی ام دی ماه 1387
1/19/2009
الان هم که مهشید در مورد سنبوسه نوشته در به در دارم دنبال دستور پخت سنبوسه می گردم. روزهای بی درسی و بی دانشگاهی روزهای خوبی هستند. کار زیاد و خسته کننده است. شب که می آیی خونه نای هیچ کاری نداری. اما چیزی که ارزشش را داره اینه که آخر هفته ها دیگه عذاب وجدان نداری. همش فکر نمی کنی که وای باید اینکار رو می کردم نکردم. باید برای فلان درس فلان تمرین را حل می کردم... دارم ماه عسل آفتابی را می خونم. مجموعه داستان کوتاه هست از نویسندگان مختلف به ترجمه سیمین دانشور. بعد از مدتها از یک ترجمه خوب و روان لذت می برم. 11:59 PM نوشا - 0 نظر
بیست و دوم دی ماه 1387
1/11/2009
حالا اینجا می رم بسته را تحویل بگیرم. دیروز که قصد کردم که برم که یک عالمه برف اومده بود و هیچ مترویی اونطرفها نمی رفت. امروز توی ۱۳- درجه شال و کلاه کردم و رفتم. جعبه را باز کردم. توش چند تا جعبه گز و چند تا کارت پستال... یکی از گز ها را هم باز می کنم که طرف ببینه توش شیرینی هست و نه چیز دیگه... تعارف می کنم که برداره... با خنده می گه نه ممنون. توی بسته یک تقویم ۸۸ فال حافظ هم هست. موقع برگشتن توی مترو شروع می کنم به ورق زدن... توی ذهنم و توی تقویم دنبال مناسبتهایی مثل روز مادر یا معلم و غیره می گردم. یکهو شک می کنم که امسال روز مادر را تبریک گفتم یا فراموش کردم... یک کم پریشون می شم. بعد یادم میاد که چرا اتفاقا تبریک گفتم... چون زنگ زدم که با مامان حرف بزنم که خونه نبود. بعد زنگ زدم به موبایل بابا اما اونهم پیش مامان نبود... کلی خوشحال شد که یکهویی زنگ زدم. بهش گفتم که می خواستم در واقع روز مادر را به مامان تبریک بگم... گفت آهان خونه خاله اینا هستند. اگه خواستی اونجا زنگ بزن. زنگ می زنم و کلی به خودم افتخار می کنم که چنین مناسبتی را از دست نداده ام. چند روز بعد از روز کذایی مادر با خودم فکر می کردم که در واقع توی همین روزها باید تولد بابا می بود. دوباره تقویم شمسی را می گذارم جلوم و نگاه می کنم... می بینم که یک هفته از روز تولدش گذشته. آه از نهادم بلند می شه. بعدش دوباره روی تقویم نگاه می کنم می بینم که تولد بابا و روز مادر هر دوشون یک روز بودند و در واقع اون روز که به بابا زنگ زدم و گفتم که می خواستم روز مادر را تبریک بگم تولد خودش بوده!!! اونقدر احساس حماقت کردم که اون سرش ناپیدا. برای برادرم که تعریف می کنم یک ساعت تمام غش غش می خنده. 5:57 PM نوشا - 0 نظر
شانزدهم دی ماه 1387
1/05/2009
یک نصفه روز هم قسمت شد که بریم کپنهاگ. با وجود اینکه که از کریسمس گذشته بود اما کپنهاگ هنوز یک جوری حال و هوای کریسمسی داشت با اون لامپها و درختهای کاج و ملت در حال خرید. البته از شیرینی دانمارکی (گل محمدی) هیچ جا خبری نبود... دانمارکیها ظاهرا آدمهای خیلی اهل مدی هستند... حداقل این چیزی هست که کتاب راهنمای دانمارک به عنوان مشخصه اونها ذکر می کنه. توی این سرما دخترهای زیادی را می بینی با چکمه بلند و جوراب شلواری نازک و دامن خیلی کوتاه که من حتی از نگاه کردن بهشون یخ می زدم. آرایش صورت هم در بینشون زیاد دیده می شه... چیزی که حداقل توی آلمان خیلی رایج نیست. یکی از دوستان سیتا که مدتیه در دانمارک مشغول به کار شده هم همراهمون بود. ازش می پرسیم که نظرش راجع به دخترای دانمارکی چیه... فکر می کنیم که حتما خیلی توی کفه... اما طرف می گه که نمی تونه تصور کنه که با یک دختر دانمارکی دوست بشه. به نظرش زیادی به ظاهرشون اهمیت می دن و می گه خوشش نمیاد از زنهایی که صورتشون را نقاشی می کنند. از حرفهاش یاد دوست دختر سابقش می افتم. دختر‌ِ بور با مزه ای بود اما هر بار که من می دیدمش باید با خودم می جنگیدم که بهش رژ لب تعارف نکنم از بسکه لبهاش بی رنگ بود... توی آلمان اصولا خیلی آرایش صورت رایج نیست. چیزی که خیلی رایجه رنگ مو هست و مانیکور. یعنی کسی که می خواد بره برای یک عروسی خودش را خیلی خوشگل کنه می ره ناخنهاشو مانیکور می کنه و می ره آرایشگاه رنگ موی جدید می زنه. اما اگه فکر کردید که مثل ما ایرانیها ۶۰۰ ساعت قبلش برن برای مو درست کردن یا آرایش صورت و اینها کاملا در اشتباهید. البته چیز جالبتری که هست اینکه هر چه که مسن تر می شوند بیشتر شروع می کنند به آرایش کردن... همممم … یا شاید هم اینطوری باشه که نسل قدیمشون بیشتر اهل آرایش بودند. این را باید اون اولها هم برای مامان خانمم توضیح می دادم. هر بار که عکس می فرستادم بعدش تذکر می اومد که مامان جون یک کمی به خودت برس جلو این خارجیا... دفعه پیش که خودش اینجا بود دید که من وقتی می گفتم اینجا کسی آرایش نمی کنه نمی خواستم سرش را گول بمالم. 9:04 PM نوشا - 0 نظر
|
