|
ششم دی ماه 1386
12/27/2007
فکر اینکه بعد از هشت سال برگردی به کشورت و اونجا ترور بشی آدم رو یک جور شوکه می کنه. یکی از چیزهایی که کفرم را در میاره خوندن این تیتر خبریه: یک گزینه کمتر برای آمریکا. این وسط اسم کشوری را که نمی تونم بشنوم آمریکا هست! 10:57 PM نوشا - 0 نظر
پنجم دی ماه 1386
12/26/2007
جای شما همگی در کنسرت گوگوش خالی بود. اینهم یکی از مزایای غربت هست که آدم می تونه مثلا گوگوش را روی صحنه ببینه و ببینه که هنوز هم موقع اجرای جاده اشک می ریزه و هنوز هم با اجرای هر آهنگ همه را از خود بی خود می کنه.  
6:31 PM نوشا - 0 نظر
بیست و چهارم آذر ماه 1386
12/15/2007
هفته پیش این موقع ها بود که برگشتیم و این هفته پنجشنبه یک سمینار باید بدهم که هم یک خورده مشکله و هم حساس... بعدش یک هفته تعطیلات کریسمسه و امیدوارم که اونموقع بتونم بیشتر بنویسم. مواظب خودتون باشید تا من برگردم. 2:15 PM نوشا - 0 نظر
چهاردهم آذر ماه 1386
12/05/2007
روز اول منشی شرکت میاد دم در دنبالم... با روسری و لباس رنگی شیک اما کاملا پوشیده در واقع دامن تا روی زمین. با انگلیسی دست و پا شکسته خودمون را معرفی می کنیم... احوالپرسی می کنه و من یادم میاد که لپ تاپ را توی ماشین جا گذاشته ام... تا زنگ بزنه که راننده برگرده و من به کامپیوترم برسم فکر کنم کمتر از 5 دقیقه معطل می شیم... توی این مدت اونقدر تعارف می کنه که من یک جایی بنشینم که تسلیم می شم... بعد هر 10 ثانیه یک بار می گه Sorry! می گم من ساری هستم که براتون زحمت درست کردم و دوباره روز از نو روزی از نو. یادم میاد که چقدر دلم برای همین مهربونی های بی دلیل تنگ شده. وارد شرکت که می شم همه توی جلسه هستند و من منتظر می مونم بیرون که ایمیلم را چک کنم و در عین حال کمی با این دختران مالزیایی گپ بزنم. دختر جوان دیگه می بینه که من اونجا نشسته ام میاد کنارم. ایمیلم را سریع تمام می کنم و شروع می کنیم به گپ زدن. خیلی جوان به نظر میاد و من باورم نمی شه که 29 سالشه و 3 تا بچه داره و تازه دلش یکی دیگه هم می خواد. تازه منشی یا اینجور چیزها هم نیست. کار مهندسی می کنه و شوهرش هم همین طور. از اینکه توی 10 دقیقه تمام جیک و پیک همدیگه را در آوردیم خنده ام می گیره. اینها مردمان بی ریا و بی تکلفی هستند. مثل اکثر ملیت های دیگه به خودشون و کشورشون افتخار می کنند و کافیه باهاشون 10 دقیقه حرف یزنی تا عکس تمام فک و فامیلشون را نشونت بدهند. جنوب شهر .... روزهای اول و دوم برای خودم می رم توی شهر. از روی نقشه و هر جا که علامت زده را می بینم. روز اول فکر کنم دقیقا از جایی شروع می کنم که نباید. در واقع سر از جایی در میارم که عین جنوب شهر تهرانه... مردم به وضوح فقیرتر هستند و خانه ها همه در حال فرو ریختن... اما هر از گاهی هم بین همون خرابه ها یک برج خیلی بلند می بینی که با خودت فکر می کنی این برج اصلا به اینجا نمی یاد. ملت مالزی کلا خیلی توی کف برج سازی هستند. بلندترین برجهای دوقلو ... چهارمین برج بلند تلویزیون دنیا... بلندترین تیرک پرچم ... خلاصه همه چی خیلی بلند. این موتور سوارهای بد... کوالالامپور یک جورهایی منو خیلی یاد تهران می اندازه... ترافیک و صدای بوق ممتد و اونهمه موتور سوار. حس قدیمی زندگی در شهر بزرگ برای آدم زنده می شه. شب موقع برگشتن به هتل موقع رد شدن از خیابون یک موتور سوار کیفم را از کولم می کشه و می ره. روی بازوم یک لکه سیاه خیلی گنده می مونه... از ترس اینکه کسی کیقم را بزنه تقریبا همه چیزهای مهم را توی هتل گذاشته ام. با اینحال کیف پول خوشگلم و credit card و کارت بانک و مقداری پول پر می زنند. چیزی که جالبه عکس العمل مالزیایی هاست وقتی که براشون تعریف می کنی که چه اتفاقی افتاده... طبیعتا کلی شرمنده می شوند و اما تقریبا همه شون هم به اتفاق می گن آه... موتورسواره حتما هندی یا چینی بوده. از اینکه رفتارهای آدمها هر جای دنیا که باشند یکسانه خنده ام می گیره. با خودم فکر می کنم توی آلمان هم حتما آلمانی ها می گفتند کار روسها یا لهستانی ها بوده و توی ایران هم می گفتند کار عربها یا افغانی ها بوده. 12:56 PM نوشا - 0 نظر
|
